lunes, 10 de febrero de 2014

FIESTRA ABERTA (3) POEMAS QUE VOAN COMO PAXAROS DE LUZ






 Abrimos, unha vez máis, a nosa fiestra.
Xa está! Aberta para que entren as vosas voces con palabras.
Aberta para que as raiolas con forma de versos alumen un tempo gris tanto no social coma no meteorolóxico.
Encántanos que nos cheguen os vosos esforzos, porque dan vida aos xardíns murchos que, demasiadas veces, temos que contemplar.
Porque as flores perden as súas cores con demasiada frecuencia e precisan das vosa apertas poéticas.
Porque sempre, sempre nos quedará a palabra. Un tesouro que debemos gardar dentro de nós, darlle cariño e crear con ela bicos de luz.



Así  que hoxe atravesaron a nosa fiestra uns poemas de Miguel, de Juan, de Katerine, de Iriana e de Dana, que aproveitaron unha sesión poético-musical (Andrés Calamaro e Los Secretos), dentro da materia de Lingua Española, no Colexio Possumus, para crear e expresar sentimentos moi fondos. Parabéns!

Tamén celebramos o poema conxunto escrito e representado polos rapaces de 1º do CEP “Marcos da Portela” trala lectura de diversos poemarios. Que enorme pracer!
Tamén Alba, de 6º B, do mesmo centro, escribiu e debuxou un fermoso poema que fala do sol.

Luis R. Santos, pola súa banda, mira cara ao ceo e detense nas nubes.

E para rematar, Galicia, a súa muiñeira, son o tema e a ilustración dun poema magnífico, co que Paula nos agasalla.
Parabéns sinceros a todos eles e, xa sabedes, a nos fiestra sempre está aberta para que a traspasen palabras coma pombas.
Ata..máis poesía!!!















Cuando no estás, me paso el día contando minutos.
Cuando no estás, noto que estoy en un profundo abismo
y no encuentro ningún lugar tranquilo.
Cuando no estás, me siento perdido
y cada paso que doy es un infierno.
Cuando no estás, me siento inseguro.
      
                                                             Miguel González Baamonde









Cuando no te vi
en casa,
se convirtió mi vida
en un laberinto oscuro.
Mi corazón, en una casa abandonada.
Mi alma, en un hoyo sin fondo
y mis recuerdos quemados
por un fuego
que nunca llegó a arder.
     
                                                                Juan López Alonso







Estoy esperando que vuelvas,
ni me llamas, ni te interesas.
El viento y la luna
ya ni se preguntan
por tu inocencia
 

  ---------- oOo------------------

Un laberinto oscuro
de mi presencia bravía
alejándose a lo largo de una voz
renaciendo en un sentimiento
que memoriza su nombre
dejando un dolor inmenso
en su baúl por corazón.



                                      Katerine Isaza  Guevara 









Estoy esperando que vuelvas
y que estés siempre conmigo.
Que los pájaros vuelen
sirviéndome de abrigo.
Para que siempre me alejes
de las lluvias y del frío.
Borrando rosas secas
de un lienzo vacío.

                             Dana Lucía Rodríguez Lozada





Déjame

porque quiero estar sola.
Déjame,
porque las nubes no lloran.
Déjame,
porque yo no tengo prisa.
Déjame,
porque perdí tu sonrisa.

                                                     Iriana Cabaleiro Piñeiro












NUBES


Nubes.
Panos andando polo mar do ceo.
Verquen pingas de cansazo.
 
Chiscan os ollos
    que non teñen.

Queren parecer (e consígueno)
siluetas que coñecemos
do noso entorno mudo.

Nubes.
Ilusións perdidas.

                                Luis R. Santos