Cada día que pasa
gústame máis pasear e facelo cun libro na man.
Cando o fago cun poeta,
home ou muller, a satisfacción é maior, por suposto.
Hoxe paseo co Poeta, bo
amigo e un dos mellores autores de poesía do noso país galego.
Imos paseniño pola Avenida d´O incendio das palabras.
Asústame o nome e
dígollo. El sorrí. É un home intelixente a quen admiro e quero. Un melómano
coma min. Dime que non me preocupe, pero deseguido sóltame nun murmurio ben
baixiño, no oído: Pra que os mortos
respiren vou / bautizalos de xúbilo e de quérote / para que teñan pel os seus
desexos / e vivan entre nós cando amañeza… Fico mudo. Miro as plantas que
están abaneándose pola doce caricia da brisa e reflexiono. Camiñamos sen falar un
pedazo. E sigo pensando nos mortos bautizados do seu xúbilo. Canto xúbilo, canta ledicia, canto
esforzo, quizais chegou a haber neses mortos a quen o Poeta quixo poñer pel a uns desexos vivos que
non se cumpriron endexamais.
E penso naquelas
persoas ás que a fouce cortou as súas arelas de loitar aquí, sen dar voltas
inútiles polo deserto, e cruzar o inmenso mar da vida.
Novos e maiores, baixo unha árbore que chora con bágoas de
resina din adeus sen remedio. A ningún deles ninguén lles pediu permiso
para esa viaxe.
Véndome perdido nos
meus pensamentos no medio do paseo, o Poeta móveme o ombreiro e libérame do
afogo que me estaban a producir. El decátase.
Seguimos camiñando paseniño.
A temperatura é perfecta. O Poeta xesticula moito. O Poeta sabe que os seus
ollos pisan os vagalumes e así nacerá o
mosto que beberá cando morra. Non
me di nada disto pero eu lino nunha das pólas dunha árbore na Avenida d´O incendio das palabras. Sei,
tamén, que o Poeta ama de verdade. Ama
fondamente. Razóns ten para amar, porque a muller amada é un ser excepcional.
Non pode ser doutra forma que sentir o silencio, como respirando para adentro,
que o Poeta sinta o amor de forma
repentina, que teña forza para abrir
os segredos todos, e coa persoa amada pise tamén a luz cando
lle di que amar é algo que nunca se termina.
Si, a verdade é que
tanto o Poeta como este Paseante, teñen razóns abondas para afirmar que o paraíso
está no corazón.
Deixamos os mortos
atrás. Viven nas veas da terra, no noso
interior máis fondo e na luz que incendia os soños.
Agora falamos de amor.
Sentamos nun banco de pedra. Unha chea de bolboretas ocupan un espazo máxico
diante de nós.
O Poeta apoia a man na
súa faciana, quita os lentes e dirixindo a súa ollada cara ao ceo ponse a
escribir nel, cos seus dedos, palabras invisibles que se converten en filmogramía celeste.
O milagre prodúcese e
eu comezo a ler en voz alta:
 |
| Román Raña |
As casas son o meu trigo mentres as
cousas nos cantan
e que me importan os
libros cando na noite te marchas,
roupa ausente sobre a
lúa, roupa de lanzas amadas,
os corpos sempre se
queiman na fortaleza das chamas,
só fican no teu tecido
as primaveras pasadas.
Ai, que ribeira teremos
cando amañezas sen pálpebras,
que río terá o teu
corpo cando te deites Sahara,
sede viaxeira, saliva,
celuloide que nos ata,
asín son doces as uñas
que nas palabras se cravan
felices sexan as rúas,
todo o vento que as abarca.
Amor, sé moza para sempre
mentres a tinta nos ama,
dime se a aurora ten
lumes no rumor dunha pantalla,
alí estarás sempre
viva, penetrante coma a auga.
Todo se rompe e renace
polas raíces máis brancas.
E que me importan as
cinzas cando os teus ollos me faltan.
Abraiado quedei tras
ler no aire poema tan fermoso.
O poeta volve sorrir.
Érguese. Fáiselle tarde. Dáme unha aperta.
Eu sento, de novo, no
banco e sigo a ler un libro seu.
No meu interior, moi baixiño,
escoito unha aria dunha ópera de Haendel.
Inesquecible paseo.
Inesquecible o Poeta.
O POETA PASEANTE
