Páxina quinta
Soa ao lonxe, como acariñando as
miñas costas, un ruído de ondas mariñas, unha música excelsa e a voz pausada,
marabillosamente modulada, dun neno que se fixo maior lembrando aquel neno, que era el mesmo, e que miraba o
mar.
Non xiro a cabeza. Pecho os ollos e
decido escoitar o que o rapaz maior me está a cantar doce e ironicamente.
Cando eu era cativo, tamén miraba o mar. Na praia, nos anos que o verán era verán, marchaba -ou non sei se fuxía de min mesmo, dos amigos, de todo-, cara a unhas rochas (aínda as vexo e a emoción infantil , que perdura, encólleme o corazón), sentaba nelas e ollaba o mar.
Alí pensaba. Alí pousaba as miñas frustracións.
Alí agochaba as miñas arelas máis íntimas.
E pola dura e áspera superficie, espallábanse os meus soños esnaquizados polos golpes, non de mar, recibidos na miña infancia, naquel intre tan próximo a eles.
Anos máis tarde, escribín un conto, O neno que falaba coas ondas. Era a visión deformada, deformada a propósito, da emoción inocente axexada polos lobos que trababan e traban en canto baixas a garda. Eran feridas contidas nun reloxo sen agullas.
Escoito conmovido a Luis Eduardo
Aute. E sinto unha aguilloada, cando canta a ese neno alleo ao paso das horas e
que está a poñer en hora o seu reloxo sen se decatar. Sen intuír, sequera, que
incuba o mal de aurora, ese mal que xa é
el, que xa son eu. Daquela, véñenme á mente, como tan ben canta o neno que
miraba o mar, esas escuras ondas de naufraxios a quen eu preguntaría quen era ese verdugo, que preciso descubrilo para que
ese mar que vía, cando era neno, recupere o azul de seu que cantan os
escritores. O azul que se perde, cada vez que eu sentaba nas rochas para fitar
o mar. Que lonxe están aqueles tempos! A vida, coas súas maquillaxes, actriz cruel,
desencantada polas sombras na busca dun guión que non vai atopar, baixa o pano
perverso. O pano que indica o remate dunha función que non tivo final feliz,
pois nunca comezou.
Actores e actrices deambularán
confusos por un escenario, decididos a saltar deste espazo traidor que vai
levalos moi preto do abismo.
Con estas palabras e esta música
que me arrola, quero aproveitar as parénteses de calma debuxadas pola defensa
dos soños. Quero inventar os bicos tenros dunha nai que, practicamente, non
tiven. Mais debo recoñecer que me dá medo saír deste espazo.
Un intenta, mal que ben, vivir de
acordo cos años nunha claridade escura. Pero non hai modo de que isto ocorra. E
sinto calafríos incandescentes nas miñas brasas, eses calafríos que mudan os
seus rostros e fan que a morte nos traspase. E penso na miña amiga e pídolle
que achegue o seu corazón ao meu para resistirmos xuntos na xungla os posibles
ataques da Besta que durmiña na súa cova. Esa Besta que mata o seu insomnio e
impón a súa lei sen xuíz e sen balanza.
Afastado deste pensamento que me
produce arrepíos, de costas ao mundo, a este feo mundo, que feo, feo mundo, feo
inmundo, feo contramundo sen revés, sinto a man da muller que me ama. E o seu
aloumiño anímame a pedirlle que me arrinque parte da miña biografía, que
esperte o neno que miraba o mar, que me
libere deste eterno cativerio e, téndoa
preto, bicala e dicirlle que ela e os seus fillos, só ela e os seus fillos
serán quen de que comece a sentir, de novo, señales
de vida.
Este texto foi escrito escoitando El niño que miraba el mar de Luis Eduardo Aute e roubándolle algúns
dos seus versos.
O
VELLO SOÑADOR
