Mostrando entradas con la etiqueta embora.. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta embora.. Mostrar todas las entradas

martes, 8 de febrero de 2022

DARDO POÉTICO (LXXIX) "De pombas e bolboretas"

 




Por fin chegou. Tras certos retrasos por cuestións técnicas, De pombas e bolboretas estará nas librarías esta primeira semana de febreiro.




Edicións Embora preparou una edición moi fermosa da man de María Lires, que realizou un traballo impoñente, para recuperar estes poemas que pedían a berros unha oportunidade.

Ilustracións vigorosas e calmas á vez. Cores vivos moi ledos, composicións orixinais e dunha expresividade que conmove.

Entre elas voan as pombas e as bolboretas ben felices nun ceo de sensibilidade, de tenrura e de intelixencia.





No país das bolboretas pasan cousas incribles porque fai cada un o que lle peta. Sabedes que as abellas fan calceta, que as carreiras son sen meta e que as curvas son ben rectas? E que os poemas perden letras, os cans tocan a trompeta e o sol anda en bicicleta?





Porque este país máxico das bolboretas non é un país calquera. Nel podedes atopar desertos de turrón, rechouchíos de manteiga e paxaros de charón.

Neste libro as bolboretas visitan poetas e con eles crean poemas.





E as pombas? Pois pairan no mar, escriben co peteiro a palabra PAZ, levan anteollos e, mesmo, libros nas ás…

En fin, que hai un mundo sedutor neste libro entre poemas e ilustracións e síntome moi feliz de que vexa, por fin, a luz.





martes, 1 de diciembre de 2020

CATAVENTO DE POEMAS INFANTÍS (LXXVI) "Oficios e profesións poemas son", de Concha Blanco.

 




                                      CONCHA  BLANCO  (Lires, Cee, 1950)

 

 

 

CANTEIRO

Concha Blanco (Foto Edit. Galaxia)
 

Canta miña pedra, canta,

ao compás deste punteiro,

canta miña pedra, canta,

faille compaña ao canteiro.

     

 CANTIGA POPULAR

 

 

Colle o paoferro, canteiro,

as cuñas e o martelón,

tampouco esquezas o pico

porque che vai facer falta

para traballar o granito.

De pedra é o cruceiro,

o Pazo de Cotón,

a Fonte Penín,

o hórreo do avó.


Tamén son as casas

e o paredón.

O “latín dos canteiros”

é moi singular,

o “verbo dos arxinas”

é o seu falar.

Brindo polos canteiros,

como me gusta o que fan!

 

 

LABREGA

 Leira empezada, medio traballada.

REFRÁN POPULAR

 

Érguese ao mencer o día

sen saber ben que facer,

é o sol, a chuvia ou neve

quen din o rumbo a coller.

Sempre teñen as labregas

vacas, porcos que manter

tamén ovellas, galiñas…

por iso é que a labrega


tamén gandeira ha ser.

Fai unha vida moi especial

e non por iso é ideal.

Non ten horarios

na súa xornada

de sol a sol

cada semana.

No campo están

os seus recursos,

que elas conseguen

gañar a pulso.

Cavar, sementar, sachar

patacas, allos, cebolas,

que son os froitos da terra

que coidan estas persoas.

Viven en casas

que están na aldea

á que hai pegadas

sempre unha leira,

tamén con hórreos

e outros pendellos

que non están mal.

Nisto consiste

a arquitectura rural.

Son poucas labregas

que cambiarían

a súa aldea pola cidade

ou unha vila.

 

 

 

ESCRITORA

Hai que saber vivir do conto

EXPRESIÓN POPULAR

 

 Colle un pincel

e ponse a pintar,

pintar con palabras

que ben se lle dá.

Non é un pincel

que é unha pluma

cargada de tinta,

de tinta e dozura.

Ela pintou un verso

con moito amor

enchéndoo todo

de moita cor.

Unha veces chora,

outras veces ri,

o mellor da obra

é como o di.

Sempre o meu desexo

foi ser escritora.

Xogar coas palabras,

cambialas de sitio

subir e baixar,

trocalas por outras,

facelas bailar.

O que eu non quero

é velas sufrir

por iso con cóxegas

sempre as fago rir.

 

 * Ilustracións de María Brenn

 

(Do libro Oficios e profesións poemas son, editado por Embora.2020)