viernes, 7 de enero de 2022

ESCAPARATE POÉTICO (CXXXII) Pablo Otero

 




                                            PABLO OTERO (Ourense, 1970)

 

 

Pablo Otero

 

                                Houbo un libro antes do libro.

                                E arredor del, que o rodea, coma a rosa seca.

                                Parecido a un parente vagamente escurecido, o libro é anterior.

                                A dinastía extinguida de príncipes meridionais que acumulaban moedas de sal.

                                Concibido unha e outra vez o libro, despoxado pola enfermidade.

                                Unha e outra vez despoxado.

                                Flores brancas de chumbo entre as páxinas.

 

                               Alí onde o salitre depositado delongaba as luces máis rancias enterramos o seu

                               nome. Morto coa palabra na boca, coma a laranxa esquecida na árbore.

 

                              Mira como a forma do oito contén toda a area.

                              E vai caendo dentro de min a voz ao interior do pozo.

 

                              **********************************************

 

                            O debuxo dunha árbore é unha parte da árbore.

                            No rastro que o lapis vai deixando o destino prospera; morrer  a mans dunha

                            xeometría.

 

                           Pero a árbore, cando nos daba de mamar a carón da fogueira, para que

                           tiveramos unha historia.

                           Antes de que anoiteza sorprenderanos no camiño.

                           Igual ca un morto que volve e conta como é a outra beira.

 

 

 




                                 ***********************************************


                                O meu avó ensinábame a mondar unha laranxa.

                                Atópoo alí sempre ao separar os cuarteiróns.

 

                                ***********************************************************

 

                              Se o silencio do mundo está no cume da montaña, vou subir descalzo.

                              Debaixo dunha maceira silvestre terei un soño, un soño cativo de resina e

                              formigas.

                              O día que as mazás baixen a rezar á fonte hei volver, por un camiño que me

                              queira levar.

                              Mira, todos os verdes se coñecen. Xa vou.

 

                              ************************************************

 

                             Sorprende a nosa capacidade para transformalo todo en tempo.

                             Talvez porque é o xeito de devolver as cousas do tempo ao seu lexítimo dono.

 

                             Volvo á casa para saber que estabamos alí os dous..

                             No mesmo tempo, onde unha vez fomos pasos, unha voz deixada no aire.

 

 


 

                                      (Do libro Darbo. Réquiem, editado por Apiario. 2021)