martes, 23 de noviembre de 2021

DARDO POÉTICO (LXXVI) "Na morte de Darío Xohán Cabana"

 




Onte, a través dunha amiga, souben da morte dun gran poeta, dun enorme narrador -Ai, Galván en Seor!-, dunha persoa recta e crítica, dun tradutor dun nivel extraordinario -Cancioneiro de Petrarca e a Divina Comedia son exemplos evidentes.

Pero Darío Xohán Cabana iniciouse no mundo literario escribindo poesía. E foi un poeta elexíaco, moi apegado á terra. Un poeta en constante equilibrio entre fondo e ton. Un poeta que expresa con orgullo cantos e poemas dedicados ao campesiñado, ás raíces labregas entre tantos temas coma o amor ou a morte.


Darío Xohán Cabana



O primeiro libro de poesía de Darío Xohán Cabana foi A fraga amurallada co que gañara o Premio de poesía Cidade de Ourense (1982). Pero o que primeiro me chegou máis adentro foi Canta de cerca a morte, editado por Galaxia na colección Dombate e que resultou gañador do III Premio de poesía Martín Codax. Publicado en 1994 significou para min algo que Méndez Ferrín apunta no prólogo do mesmo: “ É un libro no que a poesía expándese coma un manantío de pureza prístina, de fluído incesante…”

Así o sentín eu ao longo da lectura e, malia o alento que a morte posúe nestes versos, non tardei en me decatar de que era un poemario de vida e prevaleceu na miña memoria de maneira constante.

 Coma homenaxe a tan grande escritor, poñemos deseguido un dos poemas deste libro, un fermoso soneto para que a emoción poética nos anegue.

 

 ¿Por que non esmorece nunca o lume

que me acendiche tu na primavera,

por que é xa gasto o vrao e non modera

tanta calor a choiva do costume?

 

¡Amor, amor, amor que me consume

docísimo e terrible e non me altera,

lapa irascible transparente austera

que non encontra xa de que erguer 

fume!

 

¿Canto han de estar os ollos meus pousados

sobre ti pra cansaren, canto inverno

terá que vir para que arrefríe a lapa?

 

¿Non son a cinza os guizos condenados?

¿Quizais non todo anoxa ser eterno?

¿Talvez hai algo que á extinción escapa?


Compartindo mesa con Darío e con Antonio Reigosa en "Mondoñedo é poesía"