 |
| Foto de Ricardo Grobas |
Escribir e escribir
Antonio García Teijeiro
Nalgún
momento da súa vida o escritor Carlos
Fuentes afirmaba algo así como que a escrita non comeza con calquera de nós
mesmos, senón nos libros que lemos ata o intre de poñernos a escribir.
 |
| Carlos Fuentes |
Non lle falta razón ao novelista mexicano penso
eu. Isto aconteceume a min. Cando sentín a necesidade de escribir, notei axiña
que me faltaban ferramentas. Os meus escritos adolescentes eran berros de
rabia, de ansias de liberdade, de saber quen era e o papel que desenvolvía
nunha sociedade con demasiadas tebras que escurecían o meu día a día. Si, eran
iso e moito máis pero non eran literatura. Por que? Porque me faltaban
lecturas. Foi a partir da lectura pausada de toda sorte de obras literarias,
cando a escrita lle deu sentido á miña vida. E case chegou sen avisar.
Comprendín que debía facer preguntas. Que esas preguntas propiciarían unha
busca. E atopei un camiño aberto que percorrer. Cos anos as voces de escritores
e escritoras que eu devoraba foron enriquecendo a miña visión do cotián para ir
chegando ao convencemento de que era capaz de penetrar na realidade circundante,
de decatarme das moitas arestas que esa realidade tiña e, así, poder rachar
certos límites que me confundían.
A escrita, escribir dun xeito constante –
como me chegou a dicir Álvaro Cunqueiro
un inesquecible día en Marqués de Valladares – faría que me convertese en
escritor sólido e non ser unicamente un escritor de ocasión, díxome o mestre.
Escribindo acadei unha certa reivindicación persoal, coñecinme mellor e deume
referencias ben ricas do que me rodeaba.
 |
| Álvaro Cunqueiro |
Escribo
e escribo constantemente. Ben sexa nun pano de mesa de papel, detrás dunha
factura, no meu caderno na rúa ou sentado na butaca escoitando – como agora
mesmo un cuarteto de Schubert – esa
música que me permite sentir a serenidade precisa para tecer narracións ou
poemas nacidos para sacudir. Todo o que me rodea é unha fonte de inspiración.
Sinto que o escritor ou escritora debe ir cos ollos ben abertos, ver, sentir o que
a xente respira. Ten que vivir – non existir – e coñecer os sentimentos que
aboian nas rúas. E ler, claro. Ás veces dubido das lecturas dos escritores. Sen
elas pouco se pode achegar ao mundo da creación. Eu levo a mirada curiosa, o
corazón aberto e os oídos atentos.
 |
| Julio Ramón Ribeyro |
E
por ese espazo camiño eu.
