jueves, 24 de abril de 2014

O FÍO VERMELLO DE AN ALFAYA É LONGO, LONGO. FERMOSA REFLEXIÓN POÉTICA DA AUTORA.



       
An Alfaya
An Alfaya,
cando se enfronta ao feito creativo, non deixa endexamais de dar pasos cara a diante.
Os seus libros manteñen unha calidade digna de mención. Sempre hai algo neles que impiden que che sexan indiferentes.

       Porque An Alfaya posúe unha voz literaria de seu. Unha voz recoñecible e precisa.

       Porque An Alfaya cre na bondade da literatura para que medren os soños dos seus numerosos lectores e lectoras.

       Porque An Alfaya está convencida de que unha persoa que le atingue un caudal de sensacións internas que a fan gozar e, ao mesmo tempo, madurar, ser máis libre e máis sensible. Que os libros lle proporcionan, ademais,criterios de vida máis ricos e reflexivos.

       Por iso, non me estraña que cada libro desta autora sexa un auténtico reto para ela mesma e para os seus lectores incondicionais entre os que me conto. Un reto honesto e intelixente para seguir acadando o interese polas súas historias, que suceden tan preto das persoas.

       E An nunca defrauda. Escriba novelas “para adultos”, obras de teatro infantil ou LIX, An Alfaya non traizoa xamais o seu espírito coma escritora comprometida coa literatura.

        Todo isto serve para O fío vermello, a súa última novela, aparecida na colección Merlín de Edicións Xerais de Galicia, con ilustracións de Fran Bueno.

        
        Carlo e Nicola son dous irmáns inseparables aos que lles gusta pescudar no firmamento, sobre todo a choiva de estrelas da noite das Perseidas.
        
        Pero cando Nicola, o maior, se alista no exército profesional, as cousas van volverse moi negras para Carlo que o adora.
        
        Nese intre, comeza a rebeldía, a oposición do pequeno a todo aquilo que non comprende e que lle desgusta. E toma unha decisión moi firme: pecharse na terraza ata que Nicola regrese.
         
       Dende este  punto, desenvólvense unha serie de situacións que se moven entre a aventura, a esperanza, a consecuencia dos actos, a amizade e a tenrura. Importante en todo isto será a presenza da avoa Natividade, que inventará un xogo baseado no vello caderno de astronomía do seu pai, o bisavó de Carlo, para chamar a atención do rapaz e de Elisabeta, unha enxeñosa amiga do seu neto.
        
        E será a Elisabeta, a quen se lle ocorra unha magnífica idea, a partir dun fío vermello de perlé, que permitirá unha certa flexibilidade na actitude de Carlo.
        
       Unha novela, unha vez máis, de personaxes. Uns personaxes, por certo, moi vivos dentro da historia.   Unha historia equilibrada que nos fai pensar.
Ilustración de Fran Bueno.
        
       Carlo e Nicola representan o amor fraternal.
        
       Melchor e Margarida, a esperanza, a teimosía, a superación.
        
       Elisabeta, o enxeño e a amizade sincera.
        
       E Natividade, a provocadora de aventuras, tanto íntimas como externas. A tenrura, o apoio máis próximo dadas as circunstancias, a forza das persoas maiores que dan dun xeito admirable un cariño do que están tan necesitados os adolescentes.
       
Ilustración de Fran Bueno.
        Non vou seguir. Coido que é o público lector quen debe achegarse a O fío vermello e descubrir todo o que contén, que non é pouco.
        
       Unha vez lido o libro e tras gozar da historia, pedinlle a An Alfaya, para Versos e aloumiños, un texto que supuxese unha reflexión persoal sobre a novela. Unha reflexión da autora que nos levase a seguir a súa palabra, a partir dese elemento chamado “fío vermello”.
        
       E An, unha vez máis, deixounos unha liñas poéticas que nos engaiolaron.
        
       Pura poesía. Puro compromiso. Pura literatura.
       
       Agradecémoscho, An.
       
       E sabemos que os lectores e lectoras deste blog-revista van gozar con este magnífico texto.
        
                 Ten moita altura.
 

A PROPÓSITO DE “O FÍO VERMELLO” 

 Íspome, e tiro dun cabo do nobelo do fío vermello que gardo nun caixón do meu mundo e vouno estendendo polas rúas, desertos, mares, currunchos inexplorados deste planeta noso, tan miúdo na inmensidade do Universo.
Teño  o soño insensato
de que o meu personaxe secundario, 
ese en cuxa pel me visto a diario, 
Pintura de Xulio Gª Rivas
me recita un poema de rima ácrata
que me libera deste sentir tan intenso,
desta agonía de pescudar o entorno como un campo minado,
 inimigo.
 Ese personaxe meu, a miúdo cóntame historias escuras que eu reproduzo; dime que albisca portas pechadas que se abren cando a súa ollada asoma, impertinente, curiosa, impúdica, a través do buraco da pechadura, e ao outro lado descubre un mundo, ás veces inmundo, onde habitan outros seres, tamén  personaxes secundarios, cotiáns,  que nacen de min, como se eu os parise, cos que gozo e sufro, que me inducen a compartir as súas imperfeccións, que son tamén as miñas, os seus afectos e desafectos,
         alentos,
                   inquedanzas,
Pintura de Xulio Gª Rivas
                                      medos, moitos medos, medos infames,
                                                        dores e amores,
silencios que berran,
                            bocas onde agroman gritos e risos,
                                      guiándome polo camiño deserto da páxina en branco.
         Eles son os farois que alumean as presenzas noctámbulas dos meus pesadelos,
                            dos meus desatinos, do meu inconformismo,
                   os que me provocan alucinacións que transmutan desexos en palabras,
          soños en barbeito  sementados no campo ermo das emocións en carne viva,
                            en testemuñas da que son, tan feble.
         A este personaxe meu  gustaríalle estender un fío vermello ata  onde non chegue o eco das mentiras que saen das gorxas dos poderosos, reinventando unha humanidade en sempiterna crise.
Pintura de Xulio Gª Rivas
É soñador e un tanto estúpido.
Malia o seu pesimismo conxénito, irremediable, ás veces imaxina que algo importante pode mudar, e ten a esperanza de que  as xeracións vindeiras, unidas por un fío vermello,  poden cambiar o rumbo de certa inercia cara á catástrofe. Mais iso só se produce no seu interior de cando en vez; na meirande parte das ocasións déixase levar pola desolación e purga as súas teimas creando mundos onde conviven personaxes secundarios, illas que se buscan na soidade do tumulto, construíndo o edificio das súas vidas necesitadas de consolo.
         O meu personaxe aspira a atopar,
         Un fío vermello que nos conduza polo camiño da palabra “compromiso”.
         Un fío vermello que non faga do banal unha bandeira.
         Un fío vermello que non esqueza os erros do pasado para evitar cometelos no futuro.
         Un fío vermello que nos leve  pola paisaxe que debuxa a poesía, a música,
a cor..., no Universo, onde todo é posible, ata o improbable.
         Un fío vermello que recoñeza as aventuras interiores de todos nós como
o único territorio onde nacen as verdades que nos enfrontan ás nosas miserias.
         Un fío vermello  que ilumine á infancia, aburrida de tanta retórica adulta,
absolutamente egocéntrica e falta de autocrítica.
         Un fío vermello que nos una a ti e a min…, malia as nosas diferenzas,
ou precisamente por mor delas.
        
                                                                                                            An Alfaya