jueves, 8 de octubre de 2020

DARDO POÉTICO (LXVII) LOUISE GLÜCK OBTÉN O PREMIO NOBEL DE LITERATURA 2020

 




Acaban de concederlle o  Premio Nobel de Literatura, “pola súa inconfundible voz poética que con austera beleza fai universal a existencia individual”, sinala o xurado da institución que outorga o galardón. Falo de Louise Glück e alégrome. Descubrín a poeta estadounidense alá polo ano 2006. Pre-Textos publicaba o seu poemario El iris salvaje, traducido polo escritor Eduardo Chirinos. Folleeino na libraría e veu comigo para a casa.

     

Louise Glück

     Axiña fiquei deslumbrado pola beleza dos seus versos e pola creación dun universo particular que rabuña no lector ata facelo cómplice da súa fatalidade. Era o primeiro poemario que se publicaba de Louise Glück en España. Unha marabilla. Lembro que dous anos máis tarde me rendín a outro libro, tamén publicado por Pre-Textos: Ararat.

     


     Isto dicía a nosa poeta no seu libro de ensaios sobre a poesía: “Os poemas non perduran coma obxectos, senón coma presenzas. Cando les algo que paga a pena lembrarse, ceibas ao mundo un espírito compañeiro. Eu leo poemas para escoitar esa voz. Escribo para falar a aqueles a quen escoitei”. Síntome, abofé, moi identificado con estas palabras. Pura realidade poética.

     



     Para celebrar este merecidísimo galardón, deixo aquí un poema, chamado Confesión, pertencente a Ararat, para que vos animedes a penetrar no mundo poética de alguén que “ten soños coma calquer pero que aprendeu a agachalos”.


Decir que nada temo

sería faltar a la verdad.

La enfermedad, la humillación,

me atemorizan.

Tengo sueños, como cualquiera.

Pero aprendí a ocultarlos

para protegerme

de la plenitud: la felicidad

atrae a las Furias.

Son hermanas, salvajes,

que no tienen sentimientos,

sólo envidia.

 

                                                                                          (Tradución do inglés de Abraham Gracera)