Outra vez, en Versos e
aloumiños, a voz necesaria de Xavier Estévez. E de novo nesta
sección tas especial que contén textos dunha maneira moi especial. En A luz
das palabras, xa o seu nome o di todo: esas verbas de persoas, que teñen
tanto que dicir, aluman a lectura dos fieis seguidores/as do noso blog-revista
para alegría de todos eles. E a palabra de Xavier Estévez, coma sempre, reloce con brillantez, porque é un escritor
sumamente comprometido coa literatura e co ser humano.
De novo, Xavier, moitas grazas, por este
conto tan inspirador.
Xavier Estévez
Xavier Estévez naceu en Bruxelas no ano 1969, fillo de emigrantes. Na
capital de Bélxica pasou os seus primeiros anos ata finalmente regresar coa súa
familia a España no ano 1977. Tras estudar EGB en Vigo, faría BUP e COU no
Instituto da Guía da mesma cidade. En 1987 comezou os seus estudos de
Maxisterio en Pontevedra para rematar en 1990. Os seguintes doce anos pasaraos
dando clase en diferentes escolas públicas de Galicia, ata entrar no ano 2003
no Colexio Divino Salvador (Vigo), onde segue traballando na actualidade dando
clase de Primaria.
Dende moi novo sentiu unha grande atracción pola lectura e pola escrita. Os
seus primeiros contos datan de cando tiña nove anos e o seu primeiro relato foi
publicado (Faro de Vigo) á idade de dezaseis. Precisamente ese mundo
infantil-xuvenil vivido polo autor, é o que aparece reflectido nos seus libros..
A súa obra é a seguinte:
- A lenda do Rei Lobo (Editorial
Tambre, 2008)
- A rapaza da fiestra (Editorial
Tambre, 2010). Traducida ao castelán como La chica de la ventana
(Edelvives, 2018) e ao éuscaro como Leihoko neska (Edelvives, 2020).
- O corazón da maxia (Xerais, 2015)
- Todos os soños (Editorial Tambre.
2015)
- Avións de papel (Xerais, 2017)
- Kibuko (Oqueleo, Santillana, 2017)
- Aqueles momentos que perdemos
(Oqueleo, Santillana, 2019)
- Os camiños do vento (Xerais, 2019).
Col. Merlín. (Infanto-xuvenil)
A PARTIDA
- Tes que marchar – dixera lacónico o seu pai coa mirada ensombrecida. E el
rematara de cear rumiando aquelas palabras con tristeza. Ao rematar, saíu fóra
e sentou na herba apoiando as costas nas luídas pedras do pozo. Ao lonxe escoitou
o débil tanxido da campá da igrexa. As galiñas cabeceaban no luscofusco
amparadas polas sombras que nacían. O sol, xa desaparecido, botaba á terra as
últimas franxas de luz sobre o horizonte, onde se recortaban as siluetas dos afastados
pinos. Levantouse unha brisa fresca que removeu o po da leira en pequenos
remuíños e empezou a refrescar. Carlos decatouse de que pronto caerían grandes
gotas de chuvia. A terra ulía a electricidade presaxiando outra daquelas
tormentas de agosto. Ao lonxe, uns alustros iluminaron o val coa súa luz azulada.
O rapaz escudriñou a inmensidade contemplando aquel mar de nubes grises e
negras que axiña a escuridade cubriría.
O seu pai sentou ao seu carón. Aos seus cincuenta anos víase maior, maior e
fatigado. Canso, demasiado canso.
- Xa o falei coa túa nai – comezou a dicir para retomar a conversa -. Está
decidido.
O home, que nunca fora moi falador, rebuscaba no seu interior palabras que
expresaran ben todo o que tiña que dicir. Non era doado. Pasou a man polo seu cabelo
branco, e logo, sen saber que facer coas mans, deixounas sobre os xeonllos.
O rapaz sentiu que un enorme peso ameazaba con deixalo sen aire.
- Eu non quero ir…
- Aquí – continuou seu pai como se tivera o discurso ensaiado -, non hai
futuro.
Deixou que a súa ollada percorrera a casa, que de tan humilde case
semellaba un galpón, e a finca co millo que sementaran, xa máis alto ca el. Entre
as plantas, o can xogaba incansable a perseguir pequenos ratos.
- Esta terra – proseguiu – non ten nada que ofrecerche. Aquí malvivirás o
resto da túa vida. Cando isto sexa teu, non terás nada. Deixarás de durmir,
pregándolle a Deus que nada lle pase ás vacas, que chova cando teña que chover,
que os prezos non suban… Aquí só hai fame e nunca haberá outra cousa. Esta
terra quitarache o sono pensando que os teus fillos estarán condenados coma ti
a repetir a mesma historia. Así foi sempre, unha e outra vez, e témome que iso
non vai cambiar. Os pobres non avanzamos, non nos deixan. O que che estou dicindo
é que voes, que voes lonxe. América será para ti unha oportunidade. Esa que
aquí nunca terás.
- E a quen coñecerei eu alí…? – preguntou Carlos vendo como unhas bágoas
esforzábanse en saír e esvarar pola súa faciana.
- Tes quince anos, coñecerás a moita xente. Polo menos alí terás un futuro.
Vivirás mellor, terás un traballo. E seguro que nuns anos poderás volver cos
petos cheos de cartos e mercar unha casa moito mellor ca nosa, preto da vila,
un lugar onde formar unha familia.
Un nó na gorxa cortaba o camiño a todo o que quería replicar. Seica a decisión
estaba tomada e el non tiña nada que dicir. Sentíase como unha marioneta movida
por fíos invisibles.
- Mercamos unha pasaxe de polisón nun barco que sae de Vigo o día quince.
Seguro que alguén che deixa unha maleta, e darémosche as cen pesetas que temos
aforradas. Non é moito, mais…
Ao pai tamén se lle quebrou a voz. Agarimou as mans do fillo entre as súas.
Dentro da casa, a nai choraba en silencio mentres deitaba a súa irmá pequena.
- Eu non marchei canto tiven a posibilidade e mira… - coas súas mans cheas
de engurras sinalou arredor. A miseria devorada polas sombras.
Carlos comprendía pero naquel momento os sentimentos que aniñaban no seu
interior obrigábanlle a berrar, a berrar forte contra todo aquilo.
Non o fixo. Abrazou ao seu pai e prometeulle que faría o que lle dixeran.
Se tiña que marchar, marcharía. E prometeulle tamén que traballaría arreo para regresar
pronto. Outras promesas quedaron aboiando no aire sen necesidade de que ninguén
as pronunciara. Non os esquecería, pensaría neles cada día; e non tería medo,
agocharía o seu temor no máis fondo da súa alma para ser digno do amor que lle
profesaban.
Non soubo Carlos que aquela aperta sería a derradeira que lle daría nunca
ao seu pai.
XAVIER ESTÉVEZ
