YOLANDA CASTAÑO (Santiago de Compostela, 1977)
EU ERA UN ESPELLO
EU era non máis ca un espello
adobiado dende a ignorada vontade da
ancoraxe,
dende o tácito entusiasmo da
construción dos argumentos,
o receo solícito da esperanza das
terapias
Que mesmo cando me gardabas
estabas gardándote a ti.
 |
| Yolanda Castaño |
CECAIS PECHAR UNHA XANELA
NUNCA tanto tempo pasara eu
procurando unha
dor. Sequera tal alimento para estes
ollos que se alzan a mirarte.
Pero tiven que comprobar o volume en
carne,
a vulnerabilidade aos procedementos
físicos,
a torpeza do corpo e os
recantos incultos en chairas
lamacentas.
Cecais teña que pechar unha xanela
para ver o sol.
SE falase de ti non pronunciaría
as sílabas supremas
pero bicas ben e gústame estar
contigo.
O meu verde co teu azul.
Delirio de ramas.
O meu verde co teu azul.
Abstéñome de pronunciar esas sílabas
sublimes
pero gústame cómo abrazas e o teu
pelo fai xogo co meu vestido.
Os teus dedos patinan nas miñas
medias.
O meu verde co teu azul.
QUÉN
preservará todos os contornos da conciencia.
Quén ha de revelar o meu nome
descoñecido,
o meu impúdico nome que codifica e
devora.
Quén pode prescribir tantos equívocos
moldes
por encima desta fiestra construída
polo corpo.
Quén haberá que incorpore esta razón
esta memoria
cara un ciclo impertérrito de tebras e
de luz?
POLA emoción chegamos
a
unha montaña sen resposta.
A túa sensibilidade de doer e de
involucración.
Por iso fixemos aquilo.
(E
seguirémolo facendo).
Agora perségueme a primeira persoa do
plural.
A miña vida d.C.
Eu maleábache aquilo e ti morrías de
delicia.
Os nosos rostros responsables.
As miñas sílabas peregrinas contra a
túa elocuencia cautelosa.
O meu punto, can consorte.
A túa fixación teleutefílica.
Convencernos mutuamente
de que os ultraparadisos eran isto.
E o lombo do lobo en nós
ramificándose.
(Do libro Erofanía.
Triloxía poética. 1995-1998, editado por Espiral Maior, 2009)