An Alfaya é unha escritora a quen admiro dende hai ben tempo. Gústanme dela os temas literarios que escolle, os e as personaxes que que crea e a intensidade que posúen os seus escritos. Son moitos os anos que levamos en contacto e resúltame un pracer lela e, de cando en vez, quedarmos nunha cafetaría e falar de moitas cousas.
An Alfaya
Nunha desas veces tróuxome
un libro de poemas, Emovere, e faloume del. Pareceume unha
proposta curiosa, cargada de risco e digna de ser salientada. Levei o poemario
para a casa e, a verdade, sorprendeume favorablemente.
Non tardei en pedirlle un
texto sobre o libro. Contoume que o presentara recentemente e ninguén mellor ca
ela para que nolo achegase.
César Fernández Álvarez e Andrea
Suárez Baquero artellan un proxecto poético orixinal que seduce con moita
facilidade o lector. Está editado por Toxosoutos e Versos e
aloumiños aprácese de poñelo en primeira liña para que sexa degustado
polo lectorado que nos segue fielmente.
Parabéns a ambos poetas e
moitas grazas, An, por lembráreste, unha vez máis, de nós.
Deseguido poden gozar co que
An Alfaya escribiu sobre Emovere.
A
editorial Toxosoutos confía nun poemario asinado por dous poetas noveis,
César Fernández Álvarez e Andrea Suárez Baquero, que contan cunha bagaxe
persoal dilatada, cargada de
experiencias individuais marcadas por luces e sombras, claroscuros que
lles serven para presentarnos unha sensitiva aposta literaria, agasallándonos cunha
viaxe vivencial que transita por un particular universo de emocións.
Tendo a amizade como mastro, ambos autores deciden unir as súas paixóns pola poesía
para conformar un espazo común que nos conmove, como ben nos anuncia o título do
libro, EMOVERE, e constrúen un edificio equilibrado co percorrido das súas vidas,
alicerzadas de momentos íntimos que aluden á natureza, á infancia, á familia, á paixón
amorosa, cun abano de propostas que abranguen dende a mitoloxía como fonte de
inspiración, ata intres cotiáns que alimentan o devalar dos días dende o nacemento ata o
preludio da morte.
Achégome á obra poñendo os sentidos ao
servizo do goce; paseo a ollada polos
versos e mergúllome nunha lectura silenciosa; logo fago o propio en voz alta,
para que a sonoridade das palabras, dotadas dunha música propia interna me
transporten, me provoquen e me rompan por dentro; deixo que os vocábulos me
evoquen aromas, lembranzas, sentimentos, lugares e tempos onde o meu olfacto se
empapa de evocadoras imaxes; saboreo cada verso e acariño cos dedos as páxinas
impresas do obxecto-libro, fermoso lenzo, negro sobre branco, que me acompaña
mentres vou da man de dous poetas felices de poder asistir ao parimento da súa
obra e ilusionados de poder ofrecela
dende a autenticidade que supón o alumbramento dun primeiro libro.
O César poeta escolle un alter ego para
amosar a súa forza emocional e faise chamar “O achegado”. Agrómalle á gorxa o
verso en galego como o chafariz dunha fonte de auga caudalosa, e é a través da
súa voz, ás veces cadenciosa, outras irreverente, como imos debullando a
mazaroca duns poemas que caen a cachón sobre nós en MAREAS MORTAS:
Houbo un tempo en que sabiamos a mar
Houbo
un tempo en que sabiamos amar
Houbo
un mar que namoraba a destempo
Houbo
un amor salgado tempo atrás
nunca
unha estrela se perde no mar
porque
o amor non ten tempo
nin
o tempo pode agardar.
Malia que o castelán non é a súa lingua
natural, ninguén resiste o engado das súas palabras cando nos mostra a súa
incomprensión de todo aquilo que non sexa ese TÚ amado.
No entiendo el vacío de las cosas
por
qué esa lámpara azul me hace daño
tiñendo
la estancia de turquesa
No
entiendo el lenguaje de las hojas
que
se pegan al suelo sin permiso
haciendo
del aire un diccionario
No
entiendo lo que escribo
intentando
una armonía imposible
bajo
el torpe pasar de los minutos
Lo
único que entiendo eres tú
Ese
sándalo sublime que te envuelve
fijando
las palabras como seres
rebozados
de pudor encadenado
A súa compañeira de viaxe, a poeta
Andrea, minuciosa, tece, borda e cose poemas no pano das follas do libro que se
nos abre coa intención de ser adoptado pola nosa ávida ollada, disposta a
deixarse engaiolar; por iso non nos estraña que se faga chamar “A costureira de versos”. Desta volta
é o castelán o seu medio de creación. Engaiólanos coa súa palabra limpa, que
nos remove cando nos empurra ao vórtice do abismo das súas emocións, aquelas que
lle provoca a súa nai cega, porque, malia a escuridade, hai unha luz nalgures, e convéncenos de que
sempre AMANECERÁ:
Te veo sentada en el sofá,
viendo
al vacío sin mirar.
La
oscuridad se perpetúa en tu retina.
Mi
médula encogida se silencia.
Entonces,
me siento a tu lado
y
con una excusa cualquiera
cojo
tímidamente tu mano,
mientras
mi dulzura te susurra:
“Madre...
pronto llegará el alba”.
Te
veo sentada en el sofá
viendo
hacia mí, sin mirar.
Llovizna
despacio en mi cara.
Mi
médula se estrecha por dentro.
Entonces,
me siento a tu lado
y
con una cercanía inusitada
percibo,
se funde, nuestro latido,
mientras
mi dulzura te susurra:
“Madre...
pronto llegará el alba”.
Mais non renuncia ao galego para pechar
a súa ofrenda poética cicelando a pedra da nosa esencia de seres humanos
imperfectos, buscándonos, recordándonos que sempre andamos ao garete,
desacompasados, a contratempo, PERDIDOS:
Somos fendeduras abertas,
flores
que agroman entre bágoas agochadas.
Somos
pequenos Cronos,
traizoando
o “Carpe diem” das nosas cartas.
Somos
chanzos da escaleira,
perdido
o centro, o instante segue evadido.
Sinto
compaixón de nós.
Na
procura dun fío de luz, corremos entre a brétema.
EMOVERE é un libro de poemas escrito a
catro mans, mais guiado por dous cerebros e dous corazóns nunha harmónica
simbiose. “O achegado” e “A costureira de versos” extraen o mellor do seu mundo
interior e fannos un agasallo sensorial. Paga a pena asomar a nosa ollada ás
páxinas desta fermosa proposta poética e inmiscirnos no seu imaxinario. Entramos
nela vestidos co noso disfrace de diario e saímos completamente espidos, mais
conmovidos.
An
Alfaya