É unha desas persoas que non
se esquecen. Unha muller de personalidade mollada en sensibilidade e directa
cun certo toque de lirismo en todo o que toca: expresións, poemas, pensamentos,
fotografías e demais.
Un pracer coñecela.
Agarimosa, atenta, reflexiva.
Paz Fernández é
sensualidade e intelixencia.
Paz Fernández escribe. Con
tantas calidades non é de estrañar.E faino ben.
Por iso lle pedín uns poemas
para esta Fiestra aberta. E ela envioumos encantada.
Lédeos con agarimo e con
atención. Pagan a pena.
Un pracer, Paz.
 |
| Paz Fernández e Antonio en Chantada |
Hai tempo recibín unha invitación de Antonio García
Teijeiro para participar en “Versos e aloumiños”. A miña ilusión e o meu
agradecemento son paralelos á miña reticencia pola falta de satisfacción co que
escribo. A crítica máis dura co que fago é a miña propia, porque non son de
certezas nin de grandes seguridades. Fago poemas desde os dez anos, cando
interna nun colexio de monxas lle escribía versos á miña nai. Desde entón todo
foi romper ou tirar ao lume, ata que chegou Facebook e deume por publicar aí as
miñas emocións. Por iso só se conserva o dos últimos cinco anos. Cada palabra
dos meus poemas nace dun momento intenso en que non podo gardar dentro canto
sinto e ao escribir boto fóra a tristeza, a carraxe, a saudade ou esa sensación
de plenitude ou gozo da beleza que me invaden e non me caben dentro.
Antonio agasalloume coa súa confianza e amizade e aí
van estes versos para todos os que necesitamos os bicos da poesía e do mar para
respirar.
 |
| Pintura de Fidel Vidal |
Escribir unha carta de amor na xeada, superficie de
xiz onde eu esvaro
e debuxo o teu nome.
Patinadora inexperta
que aprendeu na area das praias
a adorar as ondas de escuma branca.
E así tezo con palabras que se borran
esperanzas como veas que se apagan.
É o vento, ou obstrúense as arterias?
Escribir nomes que foron e non son
no atardecer de beleza e xeo,
fica o mar do misterio das palabras.
 |
| Foto roubada pola autora a un amigo en fb |
de pechar a porta
de volver á casa.
Paporrubio, paporrubio,
que levas lume no peito
dáme algunha caloriña
para este mes de xaneiro.
Só con verte esta mañá
esquecinme da tristeza
e pensei que eras promesa,
e derreteuse a xeada,
e ata acendín un sorriso
nesta boca que olvidara,
e acerqueime paseniño,
para que non te escaparas!
Somos de olliños pequenos
e segredos nas miradas,
pero cando nos ollamos
Paporrubio, paporrubio,
ábreme unha portiña
para durmir no teu peito.
Para que non entre o frío,
heina de pechar axiña!
Aí durmirei, amigo,
todas as mañanas frías
mentres as aves do mundo
de amor dicían...
Facerse lentamente terra
e contribuír desde a silenciosa podredume
ao nacemento dunha flor, quizais.
Cómprame un vestido azul,
azul de lirio salvaxe.
Un vestido que ao bailar
encha de abril a mirada,
mentres xogas coa guitarra.
Terá unha saia moi longa,
que cando a poña a xirar
fique a túa boca calada
ou susurre:
baila, baila.
has de deixar que me vaia,
pois morren as miñas ás
cando pretenden coutalas.
Ese vestido xa é meu,
agasalloumo unha fada!
É dunha tea tan fina
que só as ondas do mar
bícana sen rasgala.
Se me deixaran,
estaría pillando saltóns nun prado de centeo
e sería o vixía.
Se me deixaran brincaría coas ondas
ata morrer de risa
e non marcharía correndo facer a comida.
Se me deixaran,
ata tería un amante de verdade
que me suplicara "non me olvides"
nun agasallo de horas eternas.
Se me deixaran non tería medo
dos días e das noites
onde me enterrei
ou me enterraron.
E o mundo sería máis azul
 |
| Debuxo do fillo da autora, Adrián Maceda, "que me idealiza e fai de min o que eu quixera ser. |
ou os cereixos en flor
de Badaxoz.
Non sentiría un estremecer
cada vez que soño,
nin unha sombra nas paredes
que me axexa.
Este sentir que anoiteceu
e non fuches quen
de loitar por ser
canto querías
e aínda late
soterrado
rindo e pillando saltóns
xogando a voar coas bolboretas
nun inmenso campo de centeo.
Canción de berce para Elía.
A linda Elía durmía,
Lelia doura,
en sabas de branco liño.
O vento asubía leve
susurrando unha palabra:
Elía!
Elía, pel de veludo,
teñen envexa as peonías
da túa boca que ri
polos bicos que che deixa
cada mirada que pousa
no teu rostro de alelí.
Lelia, Lelía, Elía, Lelia doura.
Veñen os días vestidos
de luz para saudarte,
e cando abres os ollos,
de vergoña, as estreliñas
detrás das nubes se esconden.
Feliz vida, linda Elía,
que os amores que recibes
sexan os fíos que tecen
a primavera dos días!
durme.
Durme xa!
que as bolboretas
mañá han vir a saudarte
por que lles pintes as ás
cando os acordes do vento
lles segreden o teu nome:
Elía, Elía...
Lelia, Lelía, Lelia doura.
Este poema xurdiu ao ver a
beleza da netiña dun amigo. Á nena puxéronlle por nome Elía.