 |
| Martiño en acción |
Fai o número 80 da miña obra
literaria. É un libro diferente, singular.
Sen idade definida, Que
demo de monicreque! inclúe prosa e poesía. A narrativa ao servizo do
poético.
Editado pola editorial
Galaxia e cunhas fermosísimas ilustracións de Xosé Cobas, Que
demo de monicreque! quere sinalar eses momentos nos que os creadores ou
creadoras cren ter perdida a súa creatividade. Cando nos/lles falta a
inspiración.
 |
| Un momento da presentación |
Dous personaxes principais,
O Poeta e O monicreque, cun terceiro que é o mar, nas súas rochas, onde se
producen os feitos principalmente, son os protagonistas dunha historia
eminentemente poética.
Amo os monicreques. Ámoos
porque deleitan o público en xeral (Lorca é un bo exemplo diso) dun xeito teatral,
cun algo de esaxerados e moi descarados, mordazes, insolentes, graciosos e
críticos.
 |
| O ilustrador Xosé Cobas explicando unha das ilustracións |
O monicreque é o elemento
motivador do poeta. Aparece para guialo e axudalo a recobrar a inspiración e
que volva a sentirse vivo. Para iso
ponlle retos envoltos nun certo misterio para que as palabras volvan ao seu
maxín e a ledicia retorne a el.
Unha historia que é unha
metáfora da seca creativa. Da fuxida da inspiración. Do cansazo do creador.
Pero sempre haberá algo ou
alguén que volva encher de palabras o discurso poético dos poetas. Será ese,
Martiño?
 |
| Susi le a carta a Martiño |
Embaixo destas liñas, está o audio do acto da presentación do libro o día 2 de
maio na libraría Librouro,en Vigo, na que interviron, ademais de min, o editor e
escritor Francisco Castro, o ilustrador Xosé Cobas e…Martiño!
Por certo, Susi leu unha carta e un poema escritos para Martiño por Juan Carlos
Martín Ramos,
quen, con Lurdes, deulle vida ao boneco.