MIGUEL ANXO FERNÁN VELLO (Cospeito, 1958)
OS ESQUECIDOS
Aínda respiran diante do espello negro dos
días, mais o seu
rostro bebe unha luz final de raíces
mortas.
Cando a sede era soidade e era o desexo
enigma dos astros
 |
| Miguel Anxo Fernán Vello (Foto El Progreso) |
balles na fronte o xeo violáceo do abandono.
Porque eles sben que no pozo do corpo xeme
a serpente dos
días e senten no seu sangue unha chama que
abala como a
dor das árbores contra o vento.
¡Seres do túnel diario e diúrno, seres da
metade escura do
tempo, cando a palabra baleira a súa nudez
como un camiño
cara á morte!
Védeos aí na súa estrela invisíbel, no
tránsito sen nome, na
cinza azul do mediodía.
Aliméntanse ás veces do alcohol triste da
néboa e coa súa pel
habitan os ocos descoñecidos do desterro.
Son a dura existencia entre espectro e
vixilia, entre lugar e
exilio. Son a semente escura da
desaparición.
nun círculo cego o sopro ulcerado da
noite.
Ninguén reclama o pulso da vida nin a
respiración. Ninguén
coñece a substancia do seu pranto
multiplicado na carne.
Esta é a natureza do seu abismo, a
identidade incerta, a súa
imaxe estranxeira.
Esta é a duración do límite, o espasmo do
silencio, cando a
vertixe queima o futuro.
Cando aínda resiste o derradeiro fío de
alento que os une co
mundo e coa nada.
POS-PAISAXE
Detense un taxi e ela desaparece.
Cando o sol queimaba o vidro das casas
e o mar era un peixe azul que eu sentía no
sangue.
Mais agora xa non vexo o mar, só vexo a
illa
que lentamente configura o poema.
e teño as súas paredes entaladas no no
recordo,
porque unha casa é un corpo devorado polo
tempo,
como as palabras que eu vexo devorarse a
si mesmas
no poema. E só fica a brasa que divide as
tardes,
como esta na que ela desaparece en forma
de chama
anunciando a luz fendida do futuro.
Detense o taxi e hai un tremor na aura
do destino. Todo o baleiro violáceo da
tarde penetrándome
até o sabor da lámina metálica do abandono:
a náusea refinada do instante.
Detense o taxi e ela desaparece.
Rosa de mel negro caída nos ollos,
o animal máis escuro rozando a pel do
fogo.
Cando o sol queimaba o vidro das casas
e o mar era un peixe azul que eu sentía no
sangue.
(Do libro Duración da penumbra, editado por Espiral
Maior, 2021)