Cando lin algúns dos seus
versos alá polo ano 2016, decateime logo de que Rosalía Fernández Rial
ía ser unha escritora que me ía interesar. Non me trabuquei. Segue medrando
como autora e alégrome. Ten moito dentro dela.
Despois de ler Bonus track,
un libro de relatos coa música de fondo, sentín que me unía a ela -ademais da
boa literatura- o gusto pola música en xeral e por Bob Dylan en particular.
Vela tocar o acordeón emociona. Igual que co seu último poemario Árbores
no deserto, que me pareceu indispensable neste mundo da lírica galega. Por
riba, é unha persoa afable, agarimosa coa que dá gusto falar e compartir
desexos.
De aí que a súa presenza en Versos
e aloumiños xa se facía agardar. Pero aquí está cun texto escrito
especificamente para esta sección tan fundamental para o decorrer deste
blog-revista. Un texto delicioso.
Gocemos da súa palabra. É un
auténtico pracer.
Grazas, Rosalía, pola túa
xenerosidade.
E que siga soando o acordeón
dos teus soños.
Hey,
Mr. Tambourine Man, play a song for me
I'm
not sleepy and there is no place I'm going to
Bob
Dylan.
 |
| Rosalía Fernández Rial (Foto de Antonio Seijas) |
A miña travesía funámbula a través dos quince anos
ensinoume a esvaecer, con coidado pictórico, as fronteiras entre realidade e
ficción. Naquela altura a conciencia oscilábame, equilibrista, entre ambas
dimensións, sen nunca decantarme de todo por unha ou outra. Un estado híbrido
que derivara, no fondo, dunha evolución dos xogos da infancia e que se acabou
por prolongar, baixo o disfrace de poeta despistada, á idade adulta.
Na referida confusión adolescente, soñaba esperta de
maneira recorrente con Mr. Tambourine Man. Mitificara o personaxe dylaniano de
tal maneira que imaxinaba como me viña rescatar do meu insomnio para
transportarme a algún lugar máxico no remuíño do seu barco interestelar.
Cada vez que tiña un problema, un desengano, unha
situación que desexaba evitar, pechaba os ollos e imaxinábame seguindo o ritmo
desa percusión amiga para deambular polos cronotopos onde as obrigas e o tedio
cotiá deixaban de existir. Así, o delirio onírico desa saída de emerxencia
abríaseme sempre en momentos de tensión invernal.
De todo isto acordeime nas xeadas do presente xaneiro do
2021 ao escoitar o “Maneo de Erviñou” xenialmente interpretado por Fransy,
Davide e Cibrán en beabesada homestudio. De maneira inconsciente, a
combinación da música e a imaxe transportoume ás centos de foliadas que teño
vivido de nena, adolescente e moza, en especial no verán, mais tamén noutros
momentos puntuais do ano.
Entón, por algunha misteriosa relación sináptica que o
cerebro teceu pentagramas a través, hoxe mesmo decateime de que o equivalente
real do Mr. Tambourine Man eran os momentos de troula compartida os sábados da
Barca, o día San Roque en Muxía, as noites da Carballeira de Zas, os albaroques
de Bergantiños ou máis tarde os mércores da Casa das Crechas compostelá.
As verdadeiras señoras da pandeireta pertencían ao
territorio da realidade, por moito que transportaran á literatura da miña mente
á máis excelsa das utopías. Cando vivía un momento de ansiedade, o que me pedía
o corpo era viaxar ao torreiro da festa colectiva, onde fora tan feliz.
O problema é que, unha vez descuberta esa certeza, non
hai xa foliadas reais. Por tanto, cando a angustia me ameace, terei que retomar
aquela febre adolescente e imaxinarme danzando, atrás do Mr. Tambourine con
todas as pandereteiras e músicos que alimentaron as nosas vidas antes de que a
COVID-19 nos fixese aterrar nunha “nova normalidade” demasiado tanxible, a
pesar das distancias e as máscaras.
Só espero que no futuro esa banda de música tradicional
detrás da que agora corro, como nos filmes de Kusturica, de maneira imaxinaria,
non fique no territorio da ficción e poida pronto regresar aos escenarios de
ledicia conxunta que tanto botamos en falta nestas longas e xélidas noites de
pandemia.
Rosalía Fernández Rial
Xaneiro, 2021.
 |
| Rosalía Fernández Rial (Foto de Antonio Seijas) |
Se queres saber máis de Rosalía...
Rosalía Fernández Rial (Costa da Morte, 1988) é filóloga, doutora en didáctica das linguas e da expresión dramática pola USC e profesora de ensino secundario. Asemade, formouse no ámbito das artes escénicas e musicais. Mais, sobre todo, e desde moi nova, dedícase á escrita. Como poeta publicou libros como: En clave de sol (2009), Átonos (2011), Un mar de sensacións (2012), Vinte en escena (2012, 2014), Ningún amante sabe conducir (2014), Contra-acción (2016) ou a antoloxía bilingüe Sacar a bailar. Poesía reunida (2009-2016). Títulos que tamén levou á escena ou ao formato audiovisual con propostas diversas.
Na súa narrativa destaca Bonus track (2018) e no ensaio Aulas sen paredes
(2016), un libro-DVD que foi Premio á mellor iniciativa bibliográfica na Gala
do Libro Galego.
No que atinxe ao xénero dramático destaca, entre outros
proxectos a escrita de "A lúa, válvula de spray", unha
ficción sonora a través das rúas de Carballo dirixida por Quico Cadaval,
interpretada por Melania Cruz, María Roja e Santi Romay, editada por Marcos PTT
e producida por LIDISS para o FIOT (Festival Internacional de Outono de Teatro).
O seu último poemario é Árbores no deserto (2020), un traballo escrito desde
códigos propios das artes vivas e as artes plásticas contemporáneas.