Apadriñar unhas aulas dun centro escolar é, á vez, unha honra e un compromiso.
Os que cremos na importancia da lectura
nos pequenos, estamos nunha loita continua para que descubran os tesouros que
os libros gardan no seu interior. Libros vivos. Libros abertos. Libros con
maxia. Libros que nos fagan felices, que nos emocionen, que nos interesen.
Ter apadriñado as clases de terceiro de
primaria do CEIP “Carlos Casares”, de Vilariño (Nigrán), resultou un fermoso
acto festivo arredor dos meus libros, arredor dos meus versos. Unha festa,
colofón dun curso escolar de gozo literario, que abrangou todo o colexio, dende
infantil ata sexto de primara. Un labor do día a día que me amosaron felices o
alumnado e mais o profesorado do centro. Unha implicación total. Un traballo en
conxunto, como debe ser. Algo que non se realizou para ese día, senón que o
pasado mércores foi a mostra final das ilusións desfrutadas durante os meses de
curso.
Unha homenaxe que agradezo moi fondamente.
Un acto de agarimo á poesía que non poderei esquecer endexamais.
Como padriño, escribín un texto para que o
garden e o teñan presente acotío. Tras lelo, sentín a inmensa satisfacción de
quen funde sentimentos propios e alleos.
O texto podedes lelo de seguido. Quixen
que Versos e aloumiños o mostrase coma lembranza e, ao tempo, coma testemuño
dun acto memorable.
Que vos guste.
Prezadas
nenas e prezados nenos de 3º curso de Primaria do CEIP “Carlos Casares”:
Hoxe
sinto un enorme orgullo de apadriñarvos en algo que, para min, é marabilloso: a
vosa andaina pola literatura, polo camino dos versos e comprobar a vosa
felicidade porque sentides ben dentro o pracer da lectura.
Nestes tempos que corren non é doado
sentirse libres. Non é doado ser tolerantes. Non é doado ser sensibles. Non é
doado aceptar a diferenza. Non é doada a igualdade de xénero, o respecto. Hai
moitos atrancos para exercer a xustiza social e danse a miúdo certas situacións que non se deben producir.
Por iso, hoxe sinto que xa levades un
camino andado a través da palabra
poética. Porque tedes que saber que eu son quen son grazas a esa palabra; unha palabra
que me permitiu coñecerme de verdade e coñecer mellor o mundo que me rodea.
A palabra poética é algo que quero
compartir con vós. Anímovos a que nunca deixedes de ler. Anímovos a ter ben
preto un libro aberto acotío. Un libro para comprender mellor todo o que vos
rodea. Un libro para gozar da beleza, para desfrutar coas historias e cos
versos. Un libro, en definitiva, para comprender que a lectura é un dos sendeiros máis necesarios para ser mellores
persoas e afianzarvos nun mundo que non vos vai agasallar nada.
Deixádevos acariñar pola brisa do aire.
Escoitade o rumor do río coas súas palabras de auga e de lúa. Cabalgade sobre o
vento para gozar das cousas fermosas que debemos descubrir.Hai moitas. Non
esquezades trazar co dedo as vosas ilusións no mapa dos desexos secretos. Non
deixedes de soñar. E, cando vexades que chora o mar, apreixádeo e transmitirlle
a vosa sensibilidade e ateigádeo de bicos. Deixade voar a vosa imaxinación. Que
non vola coute ninguén e lembrade algo que levo ben anos dicindo: todos somos
poetas.
Procuremos a beleza. Desterremos o
inxusto, o violento, o feo das nosas vidas e fagamos da literatura, da poesía,
unha maneira de entender a vida.
Coa axuda da literatura e o agarimo do
voso profesorado estou seguro que ides acadar moitos dos obxectivos que vos
marquedes.
Grazas polo voso agarimo.
Quérovos.
Antonio García Teijeiro (o voso padriño)
Maio, 2019
