YOLANDA
CASTAÑO (Santiago de Compostela, 1977)
PEDRA PAPEL TESOIRA
Cando
miran os ollos pechados,
as
rodas vólvense un xogo de mans.
 |
| Yolanda Castaño |
(O
libro da poesía ábrese de máis
e
convértese en baralla.)
Non
é arrogante acender unha luz,
tampouco
miserable escribirmos ás escuras.
Non
perdas áncora ao mundo,
nin
tacto co que as palabras soporta,
non
temas en serrarlle as patas
para
que poida chegar aínda máis alto.
Aquí,
xeramos linguaxe.
Realmente
escribimos
porque
unha imaxe vale máis ca mil palabras.
A
VOZ DA ÉPOCA
Os
croissants desta mañá
xa
saben algo resesos.
Os
xornais sobre a mesiña
son
unha fame ventrílocua.
Quixera
que a visión non fose
un
acto irreversible,
que
o noso sentido da historia se estendese
ata
máis alá do almorzo.
Apearnos
de cada playback,
coreografía
das entrevistas.
Xa
non verdades como puños, verdades como
mans
abertas.
Os
titulares teñen un gusto a conversa de ascensor,
o
mundo, un gran programa de escritura preditiva.
A
noticia lida con máis convencemento
é
aquela sobre a que
pelo
unha pataca.
Moita
información está perdendo os papeis.
A
verdade havos facer
escravos.
FIN
DA CITA
Ao
lonxe semellaban os barcos
depositados
sobre o tendal do horizonte.
As
miñas ganas de chegar
tiñan
o prezo en pesetas.
Así
e todo: o mesmo tendal,
agora
fronte ás nosas escollas.
Do
medo que tiña ás escaleiras,
xa
preferín guindarme eu.
Coma
se seguise sendo adolescente,
cheguei
a crer que a sinceridade
fose
un chaleco salvavidas.
Pero
as palabras pesan, turran,
eran
croios metidos nos petos.
Braceando
para buscarlle ao tempo
ese
custo de oportunidade.
E
dixeches: “Moi ben, xa o conseguiches”.
(Habería
que poñerlle unha
perruca
a esta lingua calva.)
Entón
o poema abría os ollos e espertaba no mundo real.
Ti,
que estabas
máis
guapa calada,
arruináchelo
todo.
(Do libro A Segunda Lingua, gañador do “XI Premio de Poesía Novacaixagalicia 2013”,
editado polo Centro PEN Galicia).