NO DÍA NO QUE ROSALÍA DE CASTRO CUMPRIRÍA 180 ANOS

                                                                                                                                     
                                                                                                                                           ANTONIO  GARCÍA  TEIJEIRO

Tal día coma hoxe, hai 180 anos, naceu Rosalía.

     E dicir Rosalía é dicir poesía, denuncia, reivindicación, amor, dor, esperanza.

     Dicir Rosalía significa sentir a calor das palabras dunha muller en continua loita co que a rodeaba, co sentimento tráxico de ser galego e, tamén, de ser muller. Unha man tendida ás sensibilidades limpas ou escuras que poboan esta nosa sociedade que precisa de moita poesía para clarexar os seus comportamentos.

     Dicir Rosalía é percibir a luz dos versos tecidos pensando no ser humano. Notar a brillantez que posúen. Facer deles apoios imprescindibles para que a nosa vida sexa máis rica.

     

     Rosalía sempre estivo presente na miña obra. Dende que certas tebras foron caendo, acompañei os meus pasos de poetas. Eles e elas sinaláronme horizontes. Que fermoso acompañamento! E Rosalía de Castro (con Lorca, Otero, Hernández, Celso Emilio, Alberti, Pimentel…) faloume decote no oído para que medise os pasos, para que non desertase, para darme folgos e acadar unha existencia minimamente valiosa.

    

     Coma homenaxe fondo a unha muller excepcional sen a que non poderiamos comprender a situación  social do seu tempo. Coma homenaxe sincero a quen axudou a erguer a dignidade poética sempre ben próxima ao pobo, podedes ler un poema de Rosalía de Castro, cunha fermosa ilustración de Fausto para o libro-disco de Narf “Nas tardes escuras” (El Patito Editorial) e tres poemas escritos por min, dedicados á nosa poeta en tres dos meus libros, dous deles esgotados, pero que volverán a ter vida dentro dalgún tempo.

     E a música de Uxía, nese marabilloso libro-disco “Rosalía pequeniña” (Ed. Galaxia), poñerá o broche a esta homenaxe de Versos e aloumiños  á “nai e señora de todos/as nós”.

Rosalía de Castro. Ilustración de Fausto

Antonio García Teijeiro. (De "Na fogueira dos versos")

               Os dous poemas que veñen a continuación están contidos en " Caderno de fume" e en "Paseniño, paseniño" respectivamente.

 Son estes, dous poemarios que nos próximos meses verán a luz en novas editoriais. Rosalía, sempre viva e lembrada nos meu poemas.

  E esta fermosa flor de Xosé Cobas, unha ofrenda á nosa excelsa poeta, principio e fin de camiños poéticos polos que transitamos acotío.

Xosé Cobas. ("Paseniño, paseniño") Posición correcta.

   E a voz de Uxía que pon música aos poemas de Rosalía nun libro-disco fermoso, "Rosalía Pequeniña". Aquí escoitamos a canción, escrita pola cantante e que dá nome a esta obra editada por Ed. Galaxia.

 As ilustracións, tenras, fermosas, vivas son de Marina Seoane.