MARCOS ABALDE COVELO (Lavadores, 1982)
Ouvearmos
a
ladaíña do quebranto,
os
libros de historia que nos esquecen,
a
cinza a medrar baixo as uñas
 |
| Marcos Abalde Covelo |
as
gándaras da aldraxe,
o
pálpito a sorber etimoloxías,
o
urro que nunca esmorece,
a
muda transmisión da catástrofe,
o
zunido por única compañía,
o
devalar da sombra,
o
insólito tremor da linguaxe,
a
pregunta calcinada,
o
patrón aprendido,
o
fragmento do testemuño,
a
patria que nos desherda,
o
secuestro un e cru,
a
negación do sangue,
o
espanto a ecoar na engroba,
a
derrota como animal entolecido,
a
amnesia feroz que nos liquida,
a
verdade choca que cuspimos,
a
lingua extinta que nos terma,
a
impunidade.
Como
deter o ouveo
que
rebenta as suturas?
Como
rescatar o desexo?
Autoaxuda
Baleirábanse.
Roían
os labios.
Tiñan
o privilexio do pesimismo.
Sen
o percibiren,
lambían
mansamente
as
botas militares.
Obviaron
que faltabamos moitas.
Viráronnos
as costas.
Dicían
que xa superaran esa etapa.
Os
libros de autoaxuda
ocultaban
a axuda mutua.
Rumiaban
a obediencia.
Terrorífica
a ruína moral,
os
fenómenos morbosos,
a
caída por dentro.
Tantas
escusas acharon,
tanto
ousaron esuecer,
tantas
preguntas calaron,
que
o río se desbordou
e
ninguén intuía as marxes.
Uns
poucos sobreviviron.
Para
os máis foi demasiado tarde.
Amianto
Cumpría
decepar a efeméride futura.
O
abismo tamén afloraba aquí.
As
malleiras non acababan
nas
alfándegas nin nas comisarías.
Normalizábase
o estado de excepción,
a
fenda na esperanza de vida, a asfixia.
Nunha
sociedade necrófila,
a
alegría viraba un perigo social.
Xeren,
segregan, encerran, deportan.
Eles
obrigábannos a entoar
o
alalá proletario do lume.
(Do
libro Exhumación, editado por Ed.
Xerais, 2016. Gañador do IV
Premio de Poesía Manuel Lueiro Rei)