Antón Riveiro Coello é un dos escritores que máis me gustan da actual literatura escrita en galego (e, sen dúbida,de máis alá do Padornelo).
Admiro a súa prosa cálida e, á vez,
sinxela, coidada, pulcra retoricamente. E o seu estilo elegante, comprometido
coa literatura por riba de todo.
Fascíname a súa ambición literaria, a súa
mestría para artellar historias, a fondura dos seus personaxes.
 |
| Antón Riveiro Coello |
Riveiro Coello é quen de facer literario o
cotián, o familiar, a procura do pasado, porque consegue mostrar a vida e os
seus recunchos dun xeito directo e intelixente. Un séntese cómodo no seu
universo creativo, á vez que se decata de que está a falar de persoas que te
rodean.
A lectura de Laura no deserto, d´As
rulas de Bakunin,de Casas Baratas, Os elefantes de Sokúrov,
A ferida
do vento ou a recén descuberta, A esfinxe de Amaranto, produce unha
emoción tan intensa que é quen de transportar o lector ás costuras máis
chamativas da conduta humana.
Ter uns textos seus n´A luz das palabras é un verdadeiro
acontecemento, ademais dunha honra para o noso blog-revista. Todo xenerosidade,
Antón agasallounos dúas narracións curtas, dúas alfaias, para gozar, unha vez
máis, da súa calidade literaria.
E nós estamos profundamente agradecidos.
 |
| XULIO GARCÍA RIVAS. "Paisaxe". Acrílico sobre táboa |
Cortinas
Antón Riveiro Coello
María pasaba horas enteiras mirando aquel matrimonio que
non usaba cortinas. A súa vida era coma un programa aberto de televisión. Tiñan
as súas rutinas e María afíxose a elas. Non perdía detalle. Sabía das quendas
para cociñaren, das horas de ida e volta ao traballo, dos momentos axeitados para o amor, dos tempos
dos seus sonos... Chegou a coñecer tanto aquela intimidade que, por veces, xa
se sentía parte desa familia. Mais un día o home desapareceu e a muller, triste,
pasaba menos tempo na casa e era doado vela chorar a fío no cuarto, no salón ou
na cociña. Había noites que ela tampouco volvía durmir á casa. María abriu
varias sospeitas, desbotando, iso si, unha separación traumática porque vía que
se levaban e non tiña a percepción de os ver rifar endexamais. E non se
equivocou porque, ao cabo dun par de semanas, o home volveu á casa, co aspecto
desmellorado, totalmente calvo. Estaba enfermo e comezou a pasar os máis dos
días encamado, coa compaña da muller sempre cabo del, coidando del con agarimo.
A súa doenza tiña que ser moi grave porque un día deron en chegar persoas,
talvez amigos que, individualmente, quedaban un chisco con el. María entendeu
que aquilo era unha despedida. E ela sentiu a necesidade de o facer tamén.
Sabía que era unha tolería, aparecer alí, de súpeto, para expresar un pesar que
descubriría a súa vixilancia. Pero ela non era unha descoñecida. Tíñano que
entender. Despois de todo, ela era coma da familia. E, empurrada por esa idea,
baixou as escaleiras e cruzou a rúa. Mais, cando estaba diante da porta, un
acceso de xuízo termou dela e obrigouna a recuar. Arrepentida, volveu á súa
casa e estivo a se laiar pola súa covardía. Como non tiña con quen compartir a
súa mágoa, chamou de noite á radio, a ese programa dos insomnes, e alí contou a
súa triste historia. Ese desafogo axudouna a pegar no sono e ficou máis
tranquila. O malo foi que ao día seguinte, mentres se espreguizaba e se
achegaba á fiestra, puido ver como a veciña, subida nunha escaleira, colocaba
as cortinas.
 |
| XULIO GARCÍA RIVAS. "Xardín da penumbra". Tinta chinesa sobre papel |
O imitador
Antón Riveiro Coello
A loucura de Marcelino aproveitaba o lecer para o seu
pasatempo favorito: imitar. Esculcaba calquera veciño, observaba ben os seus
acenos, apenas cruzaba con el algunha que outra frase circunstancial, reparaba
na modulación da súa voz, na forma dos beizos e, de alí a un nada, decidíase e
cravábao de tal maneira que, se pechabas os ollos, podías ver na súa voz a
persoa imitada. Era un momento de inspiración feroz no que a emoción lle
deformaba o seu propio rostro para se desdobrar no do outro. Era coma unha
transformación camaleónica que transcendía a propia voz que vibraba nos seus
beizos. Algo do outro sempre se proxectaba fisicamente nel e, todo, sen facer
ningún tipo de espavento. Daba a sensación de que o imitado se convertía nunha
especie de ficción.
Atrevíase tamén coas mulleres, pero neses casos había
certa impostura na voz, coma se fose un ventrílocuo en plena actuación.
Ao primeiro, facía graza. Co tempo, todos fuxiamos un
pouco del e non nos gardabamos de lle dicir o pesado que era porque adoitaba
entremeterse nas conversas para resolver na súa voz oxidada a dos demais.
Co paso dos anos, a xente da vila deixou de se abraiar
con esa habelencia e Marcelino sentiuse tan rexeitado que, dun día para outro,
desapareceu e marchou vivir cun irmán que tiña en Barcelona. E non volveu até
pasaren máis de trinta anos, engurrado e cunha artrite que lle impedía grandes
pasos, pero cunha cordura que non tiña no momento de abandonar a vila. Xa
poucos o lembrabamos. E foi daquela cando os máis mozos, que non o coñecían,
deron en se preguntar quen diaños era o vello que, agora, todas as noites,
recibía na súa casa a visita de familias enteiras que querían escoitar a voz
esquecida dos seus defuntos.
 |
| Con Antón Riveiro Coello o día da presentación da súa novela "A ferida do vento" |