Estaba sentado lendo fronte ao mar, cando soou o punxente son dun whatsapp. Non lle fixen moito caso. Seguín lendo e por fin decidín ler a mensaxe. Era de Noa, a miña filla, que dicía sinxelamente: “Foise Agustín”.
 |
| Agustín Fernández Paz |
Daquela comecei a tremer. Todo o meu
interior escureceu. Xa se estaba a agardar o desenlace, pero cando o vin
escrito sacudiume forte e fiquei sen forzas, abatido. Agustín, o noso prezado
Agustín marchaba ben lonxe de nós para seguir escribindo máis alá das nubes, da
brétema, do arco da vella..
Deixábanos orfos.
Logo, viñeron máis mensaxes. Chamadas. De
todo.
Unha das persoas que telefonaron foi Amaia Mauleón, de “Faro de Vigo”.
Pedíame, con moito agarimo, unha primeira impresión e un texto para publicar ao
día seguinte. Díxenlle que si, claro.
Matinei. Deille voltas á cabeza. Estaba
chea de sensacións difusas.
Ao chegar á casa puxen a Beethoven (sempre me acompaña nos
intres difíciles da vida) e sentei a escribir.
E así, en quente, saíron estas liñas que
reproduzo para Versos e aloumiños.
Descansa en paz, irmán, amigo, mestre!
 |
| Compartindo sinaturas na Feira do Libro de Vigo, 2011 |
QUÉDANOS
A LUZ DA TÚA PALABRA
Antonio García Teijeiro
Mentres escribo estas liñas mergúllome nos derradeiros cuartetos de Beethoven para dixerir o terrible whatsapp enviado pola miña filla: “Foise Agustín”. De verdade que nese intre o vento soprou máis forte, o mar alporizouse e as nubes cubriron o sol.
Non por esperado, fíxome menos dano.
Agustín Fernández Paz foise coas
súas cartas de inverno a un lugar ignoto. Agustín, mestre, luz, man estendida.
Foise a través dunha neve interminable que escurece e arrefría un día solleiro
de xullo. Foise deixando ronseis de
palabras delicadas e vivas; deixando orfas a tantas persoas que o
quixemos tanto.
Menos mal que nos queda a súa obra. Unha obra delicada,
orixinal, punxente no fondo, mais elegante na forma. Agustín deitaba en cada
libro, en cada conversa, en cada conferencia emocións fondas, preguntas
sorprendentes e trasnsmitía unha forza verdadeiramente exemplar.
Era moi doado querer a Agustín. Pola súa xenerosidade, pola sensación de
acougo e de sentido común, pola súa innegociable ética, polo seu insubornable
compromiso coa literatura, coa nosa lingua e cos seres humanos, aos que quería
e aos que agasallaba tenrura dende as súas novelas e relatos. Novelas e relatos
de moi variada temática. Novelas e relatos abertos, intelixentes, contidos.
Novelas e relatos ateigados de claves para ampliar horizontes, para sentir que
a vida ten moitas arestas e que paga a pena vivila ata o final.
Como fixo el,
ollando de fronte, coa cabeza ben alta o que as circunstancias lle deparaban.
Un exemplo máis da fortaleza dun home bo. Dun home inquedo que tanto nos deu.
Dun home que fixo da literatura a razón de vivir.
Sigo deixándome levar pola música de Beethoven e abro un poemario do seu
amado e admirado José Ángel Valente para rematar estas liñas que non querería
ter escrito. E leo: “…Hay una luz remota, sin embargo, / y sé que no estoy solo; / aunque después de
tanto y tanto no haya / ni un solo pensamiento / capaz contra la muerte, / no
estoy solo (…).
E non, non estou só, porque queda a luz da túa palabra.
 |
| Derradeira foto con Agustín na homenaxe que se lle tributou. 2012 |