Non vou descubrir aquí a Luis Eduardo Aute (nin o intento,
claro) porque de moitos é ben coñecido.
E digo de moitos xa que a meirande
parte da xente quedou ancorada na súa canción Al alba e pouco máis. Mais diso falaremos noutro momento.
Porque Aute é moitas cousas: pintor,
músico, poeta, cineasta, debuxante e un coñecedor da linguaxe excepcional.
Di Fernando Beltrán que este tipo, topo
incansable que baixo a súa propia marca, como se di agora, traballa dende hai
décadas no seu diván de letras “socavando, excavando, recabando” na entraña
máis agochada de cada sílaba o nólaba –o vaia vostede saber que última palabra
inventada- (…)
E di isto no limiar ao seu sexto volumen
de poemigas, un xénero novo de
lírica de garda. Tras aquel AnimaLhada que, se non estou trabucado, comezou
unha serie de volumes de palabras rabuñadas, combinadas, guindadas contra o
establecido cheas dun contido tan crítico coma enxeñoso.
Aute, ben sabemos os que o coñecemos, non
é unha persoa compracente. É un artista que amola, que arrisca e que mantén
unha liña ben nidia nos mares treboentes dunha sociedade que o incomoda. E Aute
acusa, axita e, a través da súa música ou da linguaxe, sinala desvaríos.
Por iso, saudamos aquí con moita ledicia o
seu libro EL SEXtO ANIMAL, editado por Espasa,
para que desfruten todos aqueles e aquelas que admiran o artista nado en
Manila, desta volta mediante ese sentido aguzado dos vocábulos que inventa.
Palabras coma dardos que chegan ben fondo ao lector.
Velaquí algunhas das novas poemigas:
CUANDO EL TIEMPO SE
TUMBA
El tiempo lo cura todo
y pone a todo en su
sitio:
 |
| Fotos e debuxos en mármore do autor |
la tumba.
NI MEDIO LLENO NI MEDIO
VACÍO
Algunas veces me urge
una inaplazable
necesidad de vaciarme
de contenido, cada vez
que me lleno
de incontenido
vacío.
FINCIPIO
El único fin
del principio
del fin
es que el fin
tenga, finalmente,
principios.
LA NADA DEL TODO EXISTE
I.
Como no le pasa un hilo por la cabeza
y
es la mismísima Nada con piernas,
podría
decirse que es
ni-hilista del
Todo.
II.
Allí donde no existe la Poesía
sólo existe
la más prosaica
Nada.
MOVILIDAD
En vista de la masiva expansión
de
móviles,
estaría bien acordar
(quienes todavía conservamos algún móvil
en la vida)
uno común:
movilizarnos todos en masa
Contra nuestro propio
inmovilismo.