Lino por vez primeira cando gañou o Premio Merlín de LIX no ano 2013. Encantoume a súa novela. Descubrín a Antonio Manuel Fraga.
Pensei axiña que aquí aparecía un novo
autor que me ía interesar. Non me trabuquei. O Castañeiro de abril é unha historia suxestiva. Unha historia
ateigada de humanidade, na que a dignidade das persoas sobrevoa cada capítulo.
 |
| Antonio Manuel Fraga |
-
Vender
non vendo nada, aínda que non porque a miña mercadoría sexa cativa. Nin
tampouco por mor deste tempo cálido. Eu son coma unha árbore que medra cara á
terra, ou coma unha flor teimuda que insiste en despregar os seus pétalos na
invernía, sabedora de que a súa efémera
beleza non está pensada para a nevarisca e a sarabia….
Tras ler O
Castañeiro de abril sentín ben preto a literatura. O seu autor non daba
concesións e o concepto do literario estaba por riba de todo.
Despois souben que naceu en Pontedeume en
1976, que estudou Enxeñaría Técnica Industrial en Ferrol e que duns anos a esta
parte vive na Coruña. Posteriormente viviu en en Alcañiz, (Teruel) e no inverno
de 2010 trasladouse a Romanía, onde
participou na construción dun parque eólico.
 |
| Nun encontro con lectores e lectoras |
Asentado actualmente en Galicia , comezou
a escribir e gaña o Premio Merlín (2013), o Premio de Antón Risco de Literatura
Fantástica (2015) e acaba de publicar un
entrañable conto solidario, O grilo máxico,
que engaiola, para a Asociación de
iniciativa social Berce. Antonio Seijas, ilustrador e persoa prestixiosa no mundo
da banda deseñada, acompaña este texto (igual que fixera no Premio Merlín) de
xeito encantador.
Por estas e moitas razóns, Antonio Manuel
Fraga tiña que estar presente nesta sección. A luz das súas palabras brilla con
este relato breve, intelixente, inédito, que dende Versos e aloumiños lle agradecemos de maneira fonda.
Grazas, Antonio Manuel, pola túa
xenerosidade.
 |
| Ilustración de Antonio Seijas para "O grilo máxico". |
TRES XÉNEROS DE VALOR
En Inverness,
Escocia, hai un fiorde tan longo que comeza noutro océano. Se un remeiro boga nese
fiorde sen ter cortado a palma da súa man tres veces cunha navalla, naufraga
sen remisión.
Na Piazza San
Marco, no veneciano sestiere de San
Marco, hai catro tetrarcas de pórfiro que foron roubados en Constantinopla a
comezos do século XIII. Ocultos baixo unha columna, os tetrarcas contan as
ratas nocturnas da cidade, un exército de máis dun millón de roedores que son
os auténticos aborixes do pantano primixenio.
En Sesgaña, na
retorta ría de Tordollobre, hai un illote cun faro que lle chaman “da Serea”, e
que fecha a praia e os días da vila. Desde a area próxima óuvese ás veces bruar
unha muller (isto podo aseguralo, porque o vivín), mais ninguén viu nunca esa
tola. Durante o verán os rapaces nadan até a illa, para despois volveren á
praia cos petos cheos dunha clase de seixos vermellos que só hai no illote da
Serea. Para que? Para deitarse logo sobre as rochas do solpor e guindarlle os
seixos ás rapazas máis fermosas. É o xeito que teñen de dicir: cortei a man
tres veces, contei ratas na noite, nadei onde a serea. E aínda estou aquí!
ANTONIO MANUEL FRAGA