Sorpréndeme ver na
miña libraría habitual un libro de poesía do cineasta iraní Abbas Kiarostami. Gústame este director
que me fixo gozar de filmes tan soberbios como O sabor das cereixas,
Palma de Ouro no Festival de Cannes de
1997, Onde está a casa do meu amigo ou A vida continúa, entre
outros.
Desconfío das diversas facetas dos
personaxes que tocan demasiados paus. Sabía das súas inclinacións pictóricas,
dos seus magníficos documentais e intuía
que había moita lírica dentro dun artista coma el. Pero sorprendeume e
alegroume poder follear o libro e sentirme tan ben lendo os seus pequenos
poemas.
O poemario editado pola Editorial
Salto de Página (2015) está coidado ao máximo e ten un deseño elegante
que convida a abrilo.
Eu fíxeno perante a chamada do autor pero
que unha das tradutoras fose a miña querida e admirada Clara Janés foi definitivo.
Abrín o libro, fun lendo os poemas de Kiarostami e fíxome pensar na carga
lírica que posúe todo o que crea este home.
Había beleza e dureza nas mostras
poéticas. Axiña me decatei de que utiliza as palabras para encher con imaxes
todo aquilo que a palabra non é quen de configurar. Hai emocións contidas nos
poemas e o autor plasma con fondura momentos ateigados dun existencialismo
expectante.
Coincido con Francisco Calvo Serraller cando afirma que “os micropoemas de Kiarostami son destilacións do máis xenuíno e
feramente humano: a conciencia do tempo, cuxa forza perentoria se nos amosa só
a través de sobresaltos instantáneos. Palabras, que son pingas de silencio;
imaxes, que son pingas de luz: destilacións da alma poética dun artista”.
 |
| Abbas Kiarostami |
Resultaría imposible desvincular a poesía
de Kiarostami dos seus filmes, porque os que nos interesa o seu cine ben
sabemos que está cheo de poesía. Por iso, aplaudo o que afirma Mortezá Kají cando escribe que “a poesía de Kiarostami é a continuación
natural e evolucionada do seu cinema; unha natureza únese a un destino, evítase
a presunción de ensinar ao interlocutor e non busca a categoría superior de mestría
na súa tarefa. A esencia da súa poesía é a mesma sinxeleza, sinceridade e
precisión. Neste sentido chega a niveis que non necesariamente podería chegar
no cine”.
Traducido por Clara Janés e Ahmad Tahería, cun prólogo moi acaído
de Santos Zunzunegui, El viento y la hoja, que así se titula o poemario, é unha
xoia para saborear con calma, gozar da delicadeza da palabra poética, das
imaxes fascinantes que ofrece, para ler e reler, para reflexionar e comprender
a grandeza do ser humano cando ten por obxectivo alimentar o espírito dos seus
coetáneos.
E non quero deixar de dicir que para min o
cine de Abbas Kiarostami é “ cine poético”. De aí que non sei como me estrañou
dar con este poemario tan excelente. Quizais porque resulta pouco habitual que estas editorias pequenas
cheguen ás librarías e atopar os seus libros nas mesas convértese nun
verdadeiro milagre.
Pero, que ben!
 |
| Fotografía de Abbas Kiarostami |
I
Esta
noche tengo cita
con
la luna
con
la luna llena
a
las siete
menos
siete
LI
Las
hierbas recién nacidas
no
recuerdan
a
los viejos árboles
CIII
En
otro lado del río
trabajan
los agricultores
en
este lado, las mujeres en los arrozales
entre
ambos
crecen
los niños
CLXXVIII
El
viento
se
llevó al pájaro a donde él quería
donde
el
pájaro no quería
 |
| Fotograma do filme "Onde está a casa do meu amigo?" |
CLXXX
Labios
sedientos
una
fuente
manchada
de sangre
CLXXXI
Tierra
seca
un
río sin agua
un
trozo de nube agotada
agua
en los ojos del aguador
CCLI
 |
| De "O vento lévanos" |
Retiro
del espejo
la
visión de
la
vejez
se
queda en la memoria
CCLXXXII
Cuando
se rió
me
reí
cuando
lloró
lloré
cuando
habló
escuché
cuando
hablé
huyó