Algúns pechan os ollos
e apoian a cabeza no respaldo do seu asento. Notas a tensión. Outros len a
revista que teñen diante , como se non fose con eles. Moitos cravan a ollada no
teito do avión, apertan os puños ou agochan a presión sorrindo sen ganas.
Non teño medo a voar. Son os aeroportos os
que me exasperan. As esperas, a falta de información, o trato que reciben os
pasaxeiros cando ven pasar o tempo e o
seu voo non aparece nos paneis, a esmola dun sándwich noxento e un refresco que
dan as compañías polos retrasos nas saídas , as tendas para que consumas o
máximo posible, os prezos das comidas nos restaurantes, etc.etc.
Mais sempre me falaron do perigo que
entrañaban os despegues e mais as aterraxes. Levo moitísimas viaxes en avión e
non tiven ningún susto importante, máis alá das típicas turbulencias que se
producen no aire.
Cando despega o avión, xa vin xente
rezando polo baixo, unha señora nunha ocasión cun rosario na man ou un home
maior bicando unha medalla. Certo, eh? Comprensible tamén.
E que fago eu neses intres,dende hai xa
ben tempo? Vou descubrilo por unha vez. Pois recorro á poesía coma un rito
profundo no momento que se supón perigoso nun voo. Non é medo, non. Tampouco
non pido nada, nin desconfío da sorte que pode correr a manobra. Cando o avión
se ergue, miro pola xanela e, para min, sen mover os beizos, digo un dos poucos
poemas que sei de memoria: Si mi voz muriera en tierra… de Rafael Alberti, mentres o chan
principia a estar lonxe. Fágoo unicamente
nese momento. Na aterraxe son tantas as ganas que teño de chegar ao meu destino que
permanezo en silencio.
Non é por temor, nin como algo que
substitúe unha oración. Nin moito menos.
É a reivindicación diante de min mesmo da poesía. A necesidade de que a palabra
poética viaxe comigo, faga a compaña que me fai no día a día e que entre a
formar parte da necesidade que a viaxe me provoca.
Así
son as cousas. Ben sei que a pouca xente lle importará isto que acabo de
escribir. Que moitos dirán que é un xeito de rezar. Que no fondo teño medo de
que algo poida pasar. Que alá eu coas miñas teimas (nisto si levan razón).
Pero nada diso se axusta á realidade. Claro
que calquera cousa pode suceder, mais non afogo esa dúbida cuns versos. Son
os versos os que conseguen que, mesmo no aire, a miña relación coa poesía non sufra
ningún percance. É a entrada, desta volta oral, no libro co que, sen dúbida, vou
gozar no traxecto.
De aí que a voz do poeta gaditano estea
moumeando no oído e eu vaia acompañándoo en silencio nun percorrido poético que me conmove.
E agora imos escoitar a Rafael Alberti recitando este fermoso poema:
ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO