Fóra, chovía. E moito.
O meu paraugas, un elepé de Glenn Gould coas Variacións Goldberg de J.S. Bach, de 1955,(memorables) e unha bolsa con dous cedés
ocupaban as miñas mans, cando soou o teléfono móbil.Collino como puiden e non conseguín non mollarme.
Era Manuel
Veiga. Viñéronme algunhas cousas á cabeza, mais ao escoitar a súa voz tan
agarimosa borráronse de súpeto. Manolo, o meu amigo, anuncioume que lle deran o
Premio Nobel a Patrick Modiano, un
deses autores de cabeceira que descubrín hai xa ben de anos na antiga colección
de narrativa de Alfaguara.
Corría o ano 1983 e
caeu nas miñas mans Une jeunesse (Unha xuventude).
Vaia descuberta! Dende aquela, cada libro de Modiano entraba na miña casa para
que eu gozase dese mundo literario tan persoal que deita nas súas obras. A
segunda, tamén na mesma colección, Une
ronde de nuit (Unha ruada de noite). Logo, viñeron moitas máis. Non hai
moito, o mes pasado, rematei Un cirque passe (Un circo pasa.Edit.Cabaret Voltaire), novela publicada en 2013 que
me fascinou. Teño na mesa de noite, agardando para ler, outra novela do
escritor francés, Quartier perdu (Barrio perdido) , editada pola mesma
editorial, e xa estou preparado para gozar dese universo que tanto me apaixona.
Aproveito para aconsellar a quen queira achegarse a este autor a Triloxía da Ocupación (Anagrama) e Dora Bruder (Seix Barral).
 |
| Patrick Modiano |
Penso na obra de Patrick Modiano, que se
desenvolve en moitos dos seus libros, no distrito XVI dese París interior
pasado pola peneira do onírico e das lembranzas. Autor, Modiano, obsesionado
polas pegadas doutras persoas na vida e impresionado dende sempre polas
desaparicións e as ausencias. Algo que lle interesou decote e que forma parte
da atmosfera da meirande das súas novelas. Un escritor aparentemente fácil de
achegarse a el, pero que agocha espazos literarios moi ricos, tanto no que di
como no que cala, ou o que deixa, para que o lector pase a ser parte activa da
lectura.
 |
| Bob Dylan |
Como lle dixen a Manuel Veiga, alégrome
infinito que lle concedesen o Nobel de Literatura, xa que a Bob Dylan non llo darán endexamais.
Quedamos máis tarde na Cuchufleta para falar deste e doutros
temas. Estaba moi molesto Manolo porque no libro de texto da súa filla, unha
rapaza ben riquiña que está en 3º de ESO, aparecía a fermosa e desgarradora elexía
de Miguel Hernández a Ramón Sijé,
cunhas preguntas ridículas sobre o poema e que rompían o encantamento que un texto destas
características, tan suxestivo e emocionante, provoca no lector cando se lle
achega con entusiasmo sen que medien razóns didácticas.
Vídeo do director de cine Pedro Olea sobre a interpretación de Joan Manuel Serrat do poema de Miguel Hernández.
Comentoume o meu amigo unha idea, pensada
dende hai tempo, e da que quería coñecer a miña opinión. Consiste esta idea,
como complemento da LIX, na posibilidade de que houbese un libro de grandes autores
con textos autónomos tirados das súas obras, para que os rapaces e rapazas se
achegasen a eles, se decatasen da riqueza do léxico e se abrisen a novos temas.
Non se trata de textos difíciles , senón textos que teñan un interese literario, tanto en
forma coma en contido, para abrirlles novas portas no labor, tan complexo, de
achegar a literatura á mocidade. En definitiva, ben escritos, claros e
comprensibles.
Para que entendese o
que me quería dicir, abriu o libro de Amos
Oz, Una historia de amor y oscuridad
(Siruela.2004) e na páxinas 256 e 257 o
autor conta unha anécdota persoal que, sen ser preciso o contexto, ten autonomía
para que os lectores gocen dela. Pareceume unha moi boa idea. Os que amamos a
literatura e cremos na importancia que ten, a miúdo andamos a buscar solucións
ou métodos que motiven aos rapaces.Este pode ser ben válido, xaora.
O texto de Oz, comezaba así:
Para
el Shabbat y las demás fiestas mi madre compraba ya a mitad de semana una
carpa. La carpa prisionera se pasaba el día nadando con insistencia de un lado
a otro de la bañera, intentando encontrar incansablemente algún pasadizo
submarino que la condujese al mar abierto. Yo le daba de comer migas de pan (…)
 |
| Amos Oz |
Unhas liñas magníficas,
escritas por un autor de referencia, ás que se poderían achegar os lectores
mozos e , así, acceder a unha literatura de calidade, auténtico apoio e
complemento das lecturas eminentemente xuvenís tan interesantes que se publican
na actualidade.
 |
| Conversando na Cuchufleta |
As nosas conversas en cafés son variadas e
ricas. Escoitar a Manolo Veiga resulta para min un verdadeiro pracer.
Nestes tempos de banalidades e
individualismo feroz, empregar unhas horas compartindo a palabra oral con alguén coma o meu amigo, converte a
vida en algo respirable.
Que dure!
ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO