Cando
atopo unha homenaxe calquera a Bob Dylan, recoñezo que o corazón se acelera e
os sentimentos se avivan sen control.
E
a verdade é que Dylan, a poucos meses de cumprir 73 anos, sempre dá que falar.
Que
se un anuncio de coches, que se alguén o quere infravalorar como autor (lean Joni Mitchell ou David
Crosby), que se un plaxio parcial, que se é frío diante do público, que se xa
non toca a guitarra… Queredes máis acusacións?
Podería seguir pero non quero atafegar a ninguén con estas estupideces. Puras
nimiedades.
 |
| Bob Dylan |
Incrible que un home, que ten unha
carreira de máis de medio século, sempre estea presente na vida dos seus
seguidores (entre os que me atopo) e de todos aqueles que semellan non saber
dirixir a importancia social, cultural e artística do cantante /poeta de Minnesota.
Bah! Vouno dicir : deste xenio que segue cativando a tanta xente e que, doa a
quen doa, sempre está a renacer das súas cinzas (se é que algunha vez reultou
queimado.) para min, por suposto, non.
Afirmo que, aínda cos seus discos máis frouxos, Bob Dylan mantivo un nivel moi
superior á meirande parte dos artistas da súa xeración e de xeracións máis
novas.
A
débeda musical que tantas figuras da música recoñecen (cada vez van saíndo máis
á luz), fai del un cumio irrepetible da cultura popular de noso.
Noto que xa me perdo. E non era esa a
miña intención.
Jordi Sierra i Fabra, amigo, magnífica
persoa e grande escritor, publicou na súa web, no mes de setembro pasado, un
poema dedicado a Bob Dylan. Coido que é máis canción que poema. Ten a estrutura
dunha canción dylaniana.
 |
| Jordi Sierra i Fabra |
Faloume dela, entrei na súa páxina e
lina.
Pedinlla deseguido.
Enviouma. Paseina ao galego e hoxe
figura en Versos e aloumiños para que
poidades lela. Facédeo en clave de cantiga. Vén sendo unha recreación de Mr. Tambourine man. Quero dicir que este
tema está presente nos versos de Todo o que me queda, que así se chama este
texto que Jordi incluíu nun dos libros de Berta Mir.
Moitas grazas, amigo.
Moitas grazas, irmán en Dylan.
TODO O QUE ME QUEDA
Só me queda berrar.
Todo o que poida cantar,
xa o cantou antes Dylan.
Todo o que poida dicir,
xa o dixo antes Dylan.
Só me queda berrar.
Pensas en min cando ves a lúa chea?
Todos os camiños conducen ao ceo.
Talvez porque este mundo évos un
inferno.
Eh, home da pandeireta,
tócame unha cantiga,
e deixa que a poida escoitar co meu
corazón.
Só me queda soñar.
Todo o que podo amar
xa o amou antes Dylan.
Todo o que poida pensar
xa Dylan o pensou antes.
Só me queda soñar.
Botas de menos o meu sexo na noite?
Deixa que che agarime a alma,
e cubra a túa pel de sorrisos.
Eh, home da pandeireta,
 |
| Debuxo de Bob Dylan |
toca unha canción para min.
Levareina comigo ata o final.
Soamente me queda lembrar.
Todo o que puiden ser,
xa o foi antes Dylan.
Todo o que quero vivir,
xa o viviu Dylan antes.
Soamente me queda lembrar.
Alguén volveu para facerche sorrir?
Todos os olas do mundo
rematan cun adeus.
Eh, home da pandeireta,
tócame unha canción,
e cantareina ao longo de toda a
eternidade.
Soamente me queda berrar.
Soamente me queda soñar.
Soamente me queda lembrar.
Só me queda todo…
Jordi Sierra i Fabra
E para rematar este Dardo poético,co poema-canción de Jordi Sierra i Fabra, no que a presenza de Bob Dylan é real, Versos e aloumiños preséntavos dous vídeos moi interesantes do xenio de Duluth.
No primeiro, podedes ver e escoitar a Dylan cantando no Festival de Newport en 1964 "Mr. Tambourine man". Tiña Dylan 23 anos. Quen o presenta é o mítico cantante folk, Pete Seeger, recentemente falecido, quen nunca lle perdoaría a Bob a electrificación da súa música.
Velaquí, un documento dun gran valor histórico e musical.
E no segundo vídeo,podemos escoitar a un Dylan actual cantando na Casa Branca "The times they are a changin´" no ano 2010, nun concerto promovido por Barack Obama, de homenaxe á música que serviu, nos anos sesenta, como banda sonora á loita do Movemento polos Dereitos Civís.