Páxina decimocuarta
Despois da sombra que
cubriu o noso espazo a xeito de doenza, certos raios de sol penetraron a través
de nubes moi negras. Case foi un milagre. Pasou a sombra negra e houbo un
momento posterior no que non faltou moito para deixar de dar as costas ao mundo.
Fiquei de lado. E cal foi a causa? Pois
unha andoriña nacida e co seu niño alén do mar que comezou a revoar torpemente
a través do meu ceo esmagado polo desacougo. Na boca mesma do precipicio unha
andoriña belida, moi belida, pousou sobre o meu brazo mentres escoitaba jazz,
concretamente a magnífica peza, Mil dew, de
Johnny Griffin.
Foi á hora xusta na que eu e mais a muller que me ama precisabamos da compaña de tan tenra criatura. Ás veces, non chego a tempo de amañar o dano que fan os coitelos ferruxentos na miña vida. Aí é cando preciso da man que acariña o meu ombro. Aí é cando sinto a necesidade de deixar un aviso para aqueles que me queren saiban da miña tristura.
Mais todos estes desacougos perdidos nunha mitoloxía case persoal abren a porta das estrelas e brilla entre elas esa andoriña con voz de río, con voz de fontenla, con voz de mar.
Daquela, a muller que
acariña o meu longo cabelo racha o frío incoloro para compartir comigo os voos
singulares da linda ave. Pequena, si, pero xa petando nas xanelas, pousando o
seu sorriso sobre as varandas e poñendo as súas ás en marcha para voar ata o pé
das nosas escaleiras.
As bágoas de emoción fanme xirar para ver o mundo por onde vai voar definitivamente esa andoriña. Pero non me confío. Temo sentir mancados os meus ollos (e os da muller que me acariña o cabelo) e non poder ver as alamedas do vento.
Os voos da nosa pequechiña son torpes, pois é aínda moi cativa. Sen embargo, voa. Coa axuda do Pai Ceo e da Nai Terra, esta andoriña está chamada a facer que os nosos silencios non sexan oblicuos. De feito xa o está a facer.
Non quedou máis remedio que seguir o seu ronsel, cruzar o océano e chegar ao seu recuncho de vidro, aberto de par en par para que gozásemos dos seus círculos no aire de albas e solpores.
Estiven tentado, moitas veces, de cambiar o sombreiro negro por un claro de verán máis que gozoso. Quizais o fixen. O espello pode falar e amosarme unha clareira nunha fraga escura e espesa.
Eu levaba no meu
interior a doce música dos arrolos que Palmira G. Boullosa foi recollendo coa
mestría que a caracteriza. As nanas, os arrolos ou as cantigas de berce, esas
primeiras mostras poéticas que os cativos poden e deben escoitar.
Eu dicíalle
Esta nena ten soniño,
ten soniño e
mais non dorme;
durme,
meniña, durme
que te vai
levar un home.
E a miña andoriña
pousada no meu colo durmía pouco a pouco facendo do seu respirar a miña
felicidade. E eu dicíalle:
Arco da vella,
vaite de aí,
que as nenas
bonitas
non son para ti.
A muller que me quere e mais eu albiscabamos e sentiamos moi fondo os seus ollos confundidos en nós. Eramos felices, Esta andoriña prometía paz en cada intre que as situacións nos permitían roubala ao espazo onde voa habitualmente.
E eu inventaba arrolos:
Arrerrá, arrerrá, que hoy viene tu
papá
Arrerré,
arrerré, que no me gusta el café
Arrirrí, arrirrí, son mis besos para
ti (…)
e así cos sons das
distintas vogais.
A toleirada estaba incrustada nos meus /nos nosos sentimentos. Non había tregua neste sentido.Ela seguía revoando con movementos tenros, máxicos, inagardados que iamos descubrindo nas súas traxectorias polo aire. Encollíasenos o corazón de felicidade, de incredulidade. Unha andoriña grácil e lixeira que nos adozaba a existencia.
E os arrolos nunca tiveron tanta presenza en min como desque a andoriña voa ao noso redor. Nunca. Malia ter feito algúns. Agora venme á memoria a fermosa nana de José Ángel Valente, que canta maxistralmente Paco Ibáñez. Sen me decatar, téñoa na boca a miúdo.
Que no venga la mora,
la mora, con
dientes verdes.
Toda la
noche, mi niño,
 |
| José Ángel Valente |
Duerme
ligero, mi niño,
que si la
mora viene,
en el
sueño escondido
no podrá
verte.
Ea, ea, ea.
La mora
grande,
la mora, con
dientes verdes,
no llames a
mi niño,
ni lo
despiertes.
Ea, ea, ea.
A néboa mesta, que
cobre o máis alá da miña existencia, non existía na Terra dos Paxaros Tenros.
Mais houbo que voltar.
Bágoas coma vidros que feren diante da ausencia. De novo a distancia obriga a
sentir dende lonxe, a recibir fragmentos vivos dos voos, a cobizar os olores,
os sorrisos inventados ou non, os ollos vivos dunha andoriña que pode ser unha
das principais razóns para a miña reconciliación co mundo que tan pouco me
agrada.
E lémbrome, xa no meu espazo de vida, dun libro antigo que me custara 250 ptas. O nome, El sol, la luna y las estrellas. O seu autor, Salvador de Madariaga, quen escribiu á súa neta Beatriz uns romances “por se outros avós llelos queren ler aos seus netos”.
É un libro fermoso
publicado en 1974 aínda que escrito en 1954.
E comeza así:
 |
| Salvador de Madariaga |
Porque tenía
calor.
Llevaba el
calor por dentro.
La Luna se
lo advirtió;
Pero el
Sol no le hizo caso,
Ni siquiera le escuchó,
Porque el calor que tenía
Le quitaba la razón,
Y hacia el
caer de la tarde
Se tiró al
mar y se ahogó.
Al ver que
se ahogaba el pobre,
El cielo
se oscureció,
Las
estrellitas lloraban
Lágrimas
de compasión;
Negro todo
el mar se puso
De
tristeza que le dio.
Sólo la
Luna en el cielo
Muy serena se quedó.
“No os
asustéis – les decía -,
Que no
hemos perdido al Sol.
Mañana de
mañanita
Saldrá por
otro rincón,
Más fresco
que una lechuga
Con el
baño que se dio.” (…)
E así seguen uns belidos romances cunha chea de versos que fan as delicias dos lectores.
Estamos sentados a muller que me ama e mais eu mirando o mar.
Voan as gaivotas,
algunhas ben pequenas.
As ondas veñen e van e a escuma semella sorrir.
E nós cremos ver entre
as nubes unha andoriña pequerrechiña que, temos a sensación, voa torpemente e
quere chamar a nosa atención.
Soñar non custa nada.
Con saber que voa noutras terras,chea de felicidade, xa
nos damos por satisfeitos.
E sinto que, de seguir todo desta maneira, logo vou abrirme ao mundo de novo e sorrir feliz.
Será así? Agardemos.
O que poden chegar a facer as andoriñas!
O VELLO SOÑADOR
O VELLO SOÑADOR