O sábado pasado, día 4 de maio, inaugurouse a exposición do
prestixioso pintor Xulio García Rivas
na Sala de Exposicións “Antón Rivas Briones” en Vilagarcía de Arousa, que leva
por título “Pintura sobre papel”.
O evento tiña a categoría dunha
grande exposición. Xulio García Rivas
é un dos máis importantes artistas plásticos desta nosa terra. E Xulio presentaba unha colección de
acrílicos, acuarelas e tinta chinesa sobre papel. Unha mostra extraordinaria de
abstracción coa natureza, as paisaxes e os xardíns como protagonistas. Un
traballo de primeira calidade, algo ao que nos ten acostumados o artista nacido
en Borraxeiros-Agolada. A súa traxectoria, a súa evolución, o seu manexo do
pincel son algo fantástico. Un
verdadeiro mestre. A persoa e mais o artista mestúranse de tal xeito, que a
obra resulta dunha autenticidade indiscutible. De aí, sae unha obra luminosa,
xenerosa, aberta ás distintas canles das tantas necesidades vitais e artísticas que o
pintor leva dentro. Xulio García Rivas
é un ser excepcional como persoa e como artista. Por iso é o creador dunha obra
que nunca deixa frío o espectador. Digo máis, os ollos de quen observa calquera
das súas pinturas transforman unha visión normal dos seus cadros nunha comuñón
estética da que este espectador e a súa ollada rematan formando parte.
 |
| Do catálogo |
Unha exposición que hai que ver e
gozar. Unha exposición moi ben montada nunha magnífica Sala, que dá máis vida á obra de Xulio, porque nos permite ver uns
papeis maxistrais en toda a súa expresión de cor e formas.
Canto gocei o pasado sábado no
medio da obra en papel de Xulio García Rivas!
Con que gusto Alicia,
sempre Alicia, e Xulio concibiron a mostra! Cada cadro
semella pintado para estar no lugar que está. Unha marabilla pictórica que
ninguén debería perder.
Para o catálogo da exposición,
algunhas persoas escribimos un texto. Xosé María Álvarez Cáccamo, Salvador
Corroto Tudela (Atlántica Centro de Arte), Miguel Anxo Fernán Vello, Rafael
Pérez Rego e quen isto escribe.
Os tres poetas que alí estabamos
lemos un texto.
Álvarez Cáccamo leu un poema escrito a partir dun cadro de Xulio
que ten na súa casa. O poema titúlase “Páxina
do instante da morte en luz”.
 |
| Álvarez Cáccamo, en plena lectura. |
Escribo fronte ao mar da
treboada.
Leo a páxina densa do discurso da
luz.
As árbores da chuvia. O leite
esparexido da galerna.
Un estouro de fume sen calor
no alto das fonduras contra o
sul.
A labranza do vento afinca golpes
de materia,
grafía de cartílagos e redes
musculares,
unha escrita de láminas cubertas,
sucesivas.
Desvélase unha porta no muro da
galerna
e pasa un río branco vexetal
de razón interior.
Eixo en rumbo ancorado
no mar da morte en luz.
Fernán Vello, tamén do catálogo, escribiu un poema longo que leu na inauguración. Un poema nacido
diante da obra de Xulio García Rivas.
Leva por nome “Nacemento da pintura”.
Leamos un fragmento do mesmo:
 |
| Intervención de Fernán Vello |
(…) A pintura é un espasmo na
entraña do desexo,
a brancura da chama na exhalación
do abismo,
e a claridade entra como un
tremor no sangue,
o xemido inmediato da ausencia
que se invade
de sede e queimadura, o verde que
arborece
nas grafías do asombro, un
corazón lunar
que medra na paisaxe, cifra muda
do mundo
na arte da soidade, no seu fulgor
secreto.
Porque a pintura é un rostro que
nace no poema,
na vibración profunda entre
espazo e baleiro,
na natureza viva que transfigura
o clima.
E hai un ser que se eleva no
verso que estremece
a forma e o sentido, entre
espectro e substancia
o volume dun soño, devoración da
noite,
o pálpito da terra apreixando o
destino (…)
E quen isto escribe,que quere e
admira a Xulio profundamente, escribiu para o catálogo un texto poético
demasiado extenso para ler na inauguración.
Así que non lle quedou máis remedio
que escribir expresamente un poema para o acto.
O silencio das delicias
(A Xulio e a Alicia, amigos de cores)
Pinceladas en silencio
que semellan desordenadas
mais non é certo.
Delicias delimitando o corpo
das
andoriñas que voan entre manchas
polícromas
nacidas nas fontes das cores.
Esas mesmas que
descobren
o laranxa do lume
o verde abstracción
o gris acalado
o negro enigmático
o amarelo das paisaxes
que
amosan as mesturas dunha vida entre
liñas
o ocre cuspido pola terra
para facer patente a súa rabia.
Complexidades afastadas do vello labirinto
fan do papel un espazo
azul mollado que recende a sal e a algas.
Cor que abre o ceo
e descansa na brisa da paleta.
Está a materia
derramada a caer
polo vértice dos ángulos invisibles.
Renacen as mesturas cromáticas
e fanlle cóxegas a un sol que palidece coitado.
Tras ler as palabras do *Poeta que chama ao pincel, esvelto
albanel da Pintura, o pintor quixera
escribir unha estrofa que acariñase ese pincel con dozura. Como fai el. E fica engaiolado gozando duns versos que canta o *Poeta a esa ferramenta tan querida:
… caricia que el color colora,
fino estilete en el operar fino,
escoba barredera del camino
que te ensancha, te oprime y te aminora.
É que non o dixen antes. O pintor é o poeta das mesturas, das
cores, dos trazos que fan esvaecer os lindeiros da pintura.
Estou cego, porque os
meus ollos
viven, Xulio, nos teus
cadros.
Ti, que reinventas as sombras,
as claridades
as perspectivas das nubes
as manchas informes que abraian.
 |
| Lectura de Antonio García Teijeiro |
Estou cego, si, porque os meus ollos
navegan na brisa dos mares que inventas
e porque
están cegados polos teus crepúsculos de luz.
Estou cego, si, pero
albisco, ben preto, os aloumiños de cores na calma.
Estou cego, si, pero non baixo do carro de lume
que me leva á chuvia,
ao
sol
ás montañas
ao
vento…
e sinto
no meu interior
a alba
da túa arte que nace acotío
no aire saudable dos
teus trazos.
No eterno silencio das delicias.
(*O Poeta é Rafael Alberti e os versos son do seu marabilloso libro “A la pintura”.)
 |
| Antonio, Pepe Cáccamo, Fernán Vello, Alicia, Mª Xosé Queizán, Marga Romero e Xulio |
Pero na exposición houbo un punto negro que un non pode menos
que levarse as mans á cabeza. Ninguén dos organizadores enviou unha nota de
prensa de tan importante evento. Por ese motivo, o acto non saíu nos xornais
locais. Incrible.
E pobre, moi pobre resultou a intervención do concelleiro de
Cultura. Lamentable en todos os aspectos.
Tiña moi ocupada a axenda o alcalde para abrir a exposición?
Pero quen pensan que é Xulio
García Rivas? Canta incompetencia!
País este de recortes inauditos, que se notan de maneira
vergoñosa na educación e na cultura. Así nos vai. Todo vai depender de
voluntarismos e esforzos dos cidadáns. Esta xente deixa que morra o futuro
antes de que chegue. Que noxo sinto cando me planteo estes temas! Estamos moi
orfos e seguiremos orfos. Estas cousas non dan votos. A cultura está, cada
volta, máis empobrecida. En que mans estamos!
O que nos agarda, miña nai!
 |
| Edificio onde está a Sala de Exposicións "Antón Rivas Briones". |
 |
| Algúns asistentes ao acto. Xaquín Chaves, Julio García, Alba Piñeiro con Alicia e Xulio |
ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO