Encántame o cinema. Apaixóname ir ás salas de proxeccións e
centrarme unicamente no que contan as películas. Recoñezo que intento elixir
moi ben o filme que quero ver.
Esixo calidade, teño directores nos que creo e son moi aberto
ás filmografías de lugares variados. Gústanme as películas sinxelas, en canto á
súa produción, pero necesito a intensidade nos guións, nos actores e nas actrices, ademais de que as historias estean ben narradas.
Por razóns de saúde, que non veñen ao caso, hai tempo que non
vou a unha sala. Pero cada semana, venres, sábado e domingo, gozo dun cine ben
escollido.
Teño preferencia polas películas de autor, as de cine clásico
americano, o bo cine europeo e doutras
latitudes que engadan frescura á chamada sétima arte.
Ao cine español nótoo un pouco baixo nestes intres e quédome
coas producións arxentinas, ben dirixidas, frescas e cuns actores e actrices moi sólidos.
Entre os meus directores favoritos están Lubitsch, John Ford,
Billy Wilder, Truffaut, Bergman, Kirostami, Nicholas Ray, Woody Allen (aínda
que non o que está a facer ultimamente), Dreyer, Win Wenders, Kurosawa, os Coen
ou Scorsese, entre outros. Tamén me gustan os directores italianos do
neorrealismo. Almodóvar déixame bastante frío.Que conste que non hai nada de
snobismo no que digo. E non quero
esquecer ese gran monumento cinematográfico de Coppola que é O padriño.
Bette Davis é a miña actriz favorita. Ela soa enche a
pantalla e, ademais dos clásicos de sempre aos que non fai falla nomear
(Mitchum, Brando, Peck etc.), quero salientar a Jack Lemmon, pola súa variedade
de rexistros. Dos que son máis actuais, a miña preferencia anda por Daniel
Day-Lewis, Jeremy Irons e Leonardo di Caprio. Quero, por outra banda, mencionar
a Martin Scorsese por dúas razóns: por ser un gran director de actores e polas
súas películas e os documentais que teñen a música cos seus xéneros e intérpretes
como protagonistas.
Coma exemplos vallan The
Last Waltz, á dedicada aos Rolling Stones en concerto ou ese
marabilloso documental con Bob Dylan de protagonista que é No direction home. E non esquezamos, por favor, as súas producións
dedicadas ao blues, verdadeiras xoias dirixidas por grandes directores.
E a que vén esta opinión, así por riba, referida ao cinema?
Unicamente a que despois de ver por segunda vez unha boísima película, O exército das sombras, un destes
sábados en DVD orixinal (eu son aínda dos que mercan películas e non as baixan),
volveume parecer maxistral. Así que decidín escribir un comentario
O exército das sombras é unha adaptación dunha novela de
Joseph Kessel, que nos presenta as
peripecias dos resistentes franceses contra a Xestapo e contra o goberno de
Vichy.
Dirixida maxistralmente polo espléndido director galo
Jean-Pierre Melville (Les enfants
terribles, O confidente, O silencio dun home) esta película vén sendo unha
homenaxe aos homes e mulleres da Resistencia Francesa durante a Segunda Guerra
Mundial. Para min, unha obra primordial nesta clase de cine. Unha película de
personaxes, exemplarmente levados á pantalla, dos que se nos amosan os erros,
os seus acertos, os seus odios, as súas dores, as súas afoutezas e os seus
medos. Seres case convencidos de que loitan en soidade e son, penso eu,
conscientes da case
imposiblidade de saír vitoriosos. Narrada dende a
omnisciencia do director e dun par de personaxes, van quedando claras, ao longo
do desenvolvemento da película, as luces e as sombras dos comportamentos humanos.
Uns seres humanos que defenden a dignidade e, sen eles querelo, están
defendendo a maneira de resistir nunhas circunstancias extremas para continuar
vivindo. A forma e o fondo van da man, maxistralmente concibidos por Melville.
A tensión está presente en todo o filme e faise un protagonista silencioso e
invisible que o espectador sente. Se entras de verdade no espírito do que se
ve, convérteste nun resistente máis. E esa intensidade, da que escribía antes, vén
dada, a miúdo, polos silencios que enchen a cinta manexados oportunamente polo
director.
 |
| Lino Ventura |
Película dura, áspera, con situacións delicadas e con moitos
pequenos detalles que chaman a atención; por exemplo, eses esparadrapos nos
lentes do protagonista cando salta en paracaídas. Curioso. Nada adozada, non
lle sobran planos nin minutos inútiles, sobre todo, se temos en conta a súa
duración que supera amplamente as dúas horas.
 |
| Simone Signoret |
O exército das sombras ten unha repartición magnífica de
actores, entre os que destaca a excelente interpretación de Simone Signoret,
sobria pero emocionante, e a non menos excelente de Lino Ventura, que asume ser
un dos cerebros do grupo resistente e realiza o seu papel con enorme
contención para que sexan cribles as súas decisións, tan frías unhas, como as
ditadas polo seu corazón, outras. Atopei un Lino Ventura dominador do seu rol,
moi austero, cerebral e elegante.
En definitiva, unha cinta que che ten o corazón encollido
pola atmosfera que crea e que che fai sentir moi preto de ti os personaxes dos
que esqueces que son actores.
Cando remata, non sabes se esas persoas eran insensatas ou tiñan as cousas ben
claras. Se tiñan esperanzas e ideas ou eran uns seres estoicos dispostos a
intentar que no seu país se puidese
falar de liberdade.
Gran película, cunha música envolvente que compaxina moi ben
cos feitos que se narran e axuda a crear
esa atmosfera da que falei antes. Unha película que non precisa de alardes
innecesarios para chegar moi dentro de quen a ve.
 |
| Jean-Pierre Melville |
FICHA TÉCNICA BÁSICA
Título: L´armée des ombres.
Ano: 1959
País: Coprodución italo-francesa
Director: Jean Pierre Melville
Repartición: Lino Ventura, Simone Signoret, Paul Meurisse,
Jean- Pierre Cassol, Paul Crachet, Serge Reggiani.
Xénero: Drama /
II Guerra Mundial
ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO