MARÍA XOSÉ QUEIZÁN (Vigo, 1939)
PENDE o meu corpo
consumido
espello ardente
procurando o fogar
última morada
abismo de min.
 |
| María Xosé Queizán (Foto Faro de Vigo) |
miraxe túa
semellanza onde o narciso cura o tormento.
Mira como o meu corpo alenta
na túa orixe!
como venta o poder
no teu sangue!
Arrancados do mesmo ventre
erramos abrasados pola luz.
Ven comigo á fonte!
chorada
amada a través da dor.
Os teus fillos padécente.
Eu non.
Quixera morderte nos labios até facerche
sangue!
Quérote con rabia
con indignación.
BEATRIZ, amante
eterna,
de non seres pura
como excitarías a luxuria do poeta?
De non haber obstáculos para o amor
teriamos que inventalos.
Onde prender o pracer
se non hai lume prara transgredir?
Deixádeme ocos reservados
para a imaxinación.
Na pureza da amada alimento o incendio.
Cada vez que amo
o meu amor será inédito.
 |
| Mural. (Foto Vigo é) |
COBRES o
seu corpo de atributos
e rematas abrazando a túa propia idea.
Apreixas a metáfora coas mans.
Soberana
entra pola túa boca como ansia
énchete o corpo enchido.
Fundes
confundes corpo, desexo.
Eu son ti! dixo o poeta
e fixo un narciso de paixón.
(Do poemario Metáfora da
metáfora, editado por Edicións Xerais.2024)