ROSALÍA MORLÁN VIEITES (Trazo, 1959)
O MUNDO DE NADA
Cando o avó
esqueceu a miña cara
e quedou perdido
cando o esquecemento
lle roubou as ganas,
quitoulle os soños
e agochounos en caixas,
cando me decatei de que
pouquiño a pouco
se esvaecía a súa ollada,
abraceino moi forte
e camiñei con el
repetindo palabras.
OS CAMIÑOS DA ALMA
Cando o avó
esqueceu a súa casa
 |
| Rosalía Morlán |
sen saber que buscaba,
collino da man
e percorremos xuntos
os camiños da alma.
O SEU CABALO
Contome un día o avó
a historia do seu cabalo,
cando el asubiaba
corría lixeiro ao seu lado.
Que amigo tan nobre!
que gran compañeiro!
Con el compartiu o avó
pequenos e grandes segredos.
 |
| Ilust. MªBelén Rodríguez Pazo |
MENTRES ME CANTABAS
Quedei durmida
cuberta de bicos,
mentres me cantabas.
Escoitando a túa voz,
ollando a túa cara,
fiquei adormecida
mentres me cantabas.
(Do poemario Cando o
avó esqueceu o meu nome, editado por E.Galaxia e ilustrado por María
Belén Rodríguez Pazo)