PABLO OTERO (Ourense, 1970)
Pablo Otero
Houbo un libro antes do libro.
E arredor del, que o rodea, coma a rosa
seca.
Parecido a un parente vagamente
escurecido, o libro é anterior.
A dinastía extinguida de príncipes
meridionais que acumulaban moedas de sal.
Concibido unha e outra vez o libro,
despoxado pola enfermidade.
Unha e outra vez despoxado.
Flores brancas de chumbo entre as páxinas.
Alí onde o salitre depositado delongaba as
luces máis rancias enterramos o seu
nome. Morto coa palabra na boca, coma a laranxa
esquecida na árbore.
Mira como a forma do oito contén toda a
area.
E vai caendo dentro de min a voz ao
interior do pozo.
**********************************************
O debuxo dunha árbore é unha parte da
árbore.
No rastro que o lapis vai deixando o
destino prospera; morrer a mans dunha
xeometría.
Pero a árbore, cando nos daba de mamar a
carón da fogueira, para que
tiveramos unha historia.
Antes de que anoiteza sorprenderanos no
camiño.
Igual ca un morto que volve e conta como é a outra beira.
***********************************************
O meu avó ensinábame a mondar unha
laranxa.
Atópoo alí sempre ao separar os
cuarteiróns.
***********************************************************
Se o silencio do mundo está no cume da
montaña, vou subir descalzo.
Debaixo dunha maceira silvestre terei un
soño, un soño cativo de resina e
formigas.
O día que as mazás baixen a rezar á fonte
hei volver, por un camiño que me
queira levar.
Mira, todos os verdes se coñecen. Xa vou.
************************************************
Sorprende a nosa capacidade para
transformalo todo en tempo.
Talvez porque é o xeito de devolver as
cousas do tempo ao seu lexítimo dono.
Volvo á casa para saber que estabamos alí
os dous..
No mesmo tempo, onde unha vez fomos pasos,
unha voz deixada no aire.
(Do libro Darbo. Réquiem, editado por Apiario.
2021)