Sempre sentín unha fonda
admiración pola literatura de Álvaro Cunqueiro. Non agochei endexamais
que ler os seus libros recollidos nun volume chamado Semblanzas, na súa
obra en galego completa (Escola de menciñeiros, Xente de aquí e de acolá
e Os outros feirantes), me abriron a porta, hai xa ben tempo, da
narrativa galega.
Pero cando descubrín a súa
poesía, fiquei abraiado pola súa maneira de utilizar o verso e por enviarme
directamente á poesía trobadoresca que tanto me gusta.
 |
| Álvaro Cunqueiro. Faro de Vigo |
De entre os cinco poemarios de Cunqueiro,
teño especial predilección por Dona do corpo delgado, publicado
inicialmente no ano 1950 e que a colección Dombate da editorial
Galaxia fixo unha reedición en 2003.
Este poemario vén sendo o
froito da soidade e dun período extraordinariamente creativo na súa vida. Son
poemas escritos cunha calidade táctil, cálida e suave e, malia todo, amarga.
Versos á amada nos que recrea maxistralmente a linguaxe e o mester da poesía medieval, arrequecidos pola inmensa sabedoría do autor, pola súa capacidade para nos achegar a aura nostálxica da ausencia.
Este libro de poemas é unha
verdadeira alfaia única, nacida do pracer da palabra e da sensualidade
requintada, mostra dun sentir veraz, fondamente humano.
Velaquí un fermoso poema
deste libro:
Agora trobo o vento e máila lúa fría,
non o
cervo do monte que a ágoa volvía.
Agora
trobo o mare e máila nao veleira,
non a
amiga que canta só da abelaneira.
Agora
trobo a lúa e máilo vento irado,
non o
cervo do monte, meu amigo pasado.
Agora
trobo a nao e máila mar maior,
e non
aquela amiga, miña branca señor.
Calquera dos poemarios de Álvaro Cunqueiro son unha
mostra da modernidade do autor, que fusiona xéneros con mestría e, cunha
linguaxe aparentemente sinxela e popular, consegue escribir unha poesía fonda e
reflexiva, capaz mesmo de levarnos polos personaxes da literatura universal e
os seus mitos.
No meu libro Al hilo
de la palabra, editado por Hiperión dediqueille un poema
para que os nenos e as nenas -e adultos, en xeral- soubesen que existía este
encantador de ilusións, un home que leva a literatura galega aos cumios máis
altos dunha literatura universal que precisa da súa obra.
Este é o poema cunha linda
ilustración de Fernando Gómez:
