Onte, a través dunha amiga, souben da morte dun gran poeta, dun enorme narrador -Ai, Galván en Seor!-,
dunha persoa recta e crítica, dun tradutor dun nivel extraordinario -Cancioneiro
de Petrarca e a Divina Comedia son exemplos evidentes.
Pero Darío Xohán Cabana
iniciouse no mundo literario escribindo poesía. E foi un poeta elexíaco, moi
apegado á terra. Un poeta en constante equilibrio entre fondo e ton. Un poeta
que expresa con orgullo cantos e poemas dedicados ao campesiñado, ás raíces
labregas entre tantos temas coma o amor ou a morte.
 |
| Darío Xohán Cabana |
O primeiro libro de poesía
de Darío Xohán Cabana foi A fraga amurallada co que gañara o
Premio de poesía Cidade de Ourense (1982). Pero o que primeiro me chegou máis
adentro foi Canta de cerca a morte, editado por Galaxia na colección
Dombate e que resultou gañador do III Premio de poesía Martín Codax. Publicado
en 1994 significou para min algo que Méndez Ferrín apunta no prólogo do
mesmo: “ É un libro no que a poesía expándese coma un manantío de pureza
prístina, de fluído incesante…”
Así o sentín eu ao longo da lectura
e, malia o alento que a morte posúe nestes versos, non tardei en me decatar de
que era un poemario de vida e prevaleceu na miña memoria de maneira constante.
Coma homenaxe a tan grande escritor, poñemos
deseguido un dos poemas deste libro, un fermoso soneto para que a emoción
poética nos anegue.
que me acendiche tu na primavera,
por que é xa gasto o vrao e non modera
¡Amor, amor, amor que me consume
docísimo e terrible e non me altera,
lapa irascible transparente austera
que non encontra xa de que erguer
fume!
¿Canto han de estar os ollos meus pousados
sobre ti pra cansaren, canto inverno
terá que vir para que arrefríe a lapa?
¿Non son a cinza os guizos condenados?
¿Quizais non todo anoxa ser eterno?
¿Talvez hai algo que á extinción escapa?
 |
| Compartindo mesa con Darío e con Antonio Reigosa en "Mondoñedo é poesía" |