CHARO GOLMAR (Lalín,-)
Hoxe arrinco
das lembranzas
o relato singular
dun neno, río encorado,
Charo Golmar
que quere sucar o mar.
Achegouse un día
co seu sorriso aberto,
mans de manteiga,
alma refén
e bico preso.
Pereiriño
flor
de ollada mol
e voz en eco,
quedpo para sempre
asido do meu peito.
*
Na varanda do ceo
espile o vento,
e mais os medos.
*
Mamá é
paxaro preso.
Eu enténdoa.
Pechado na miña gaiola
de silencios,
palpo os seus medos.
Ao meu carón,
sempre preto,
amor inmenso.
Quero ser
pomba branca,
sucar o ceo,
ser nobelo de luz
no meu peteiro.
*
Delóngase o día
sobre os outeiros
con recheos de luz
e neboeiros.
Tínguese o solpor
de verde esperanza,
devezos renovados
dun mar en calma.
As voces andoriñas
voan cos ventos
facéndome cóxegas
abrindo vieiros.
(Do libro Nobelo de luz, ilustrado por Amalia
López Brea e editado por Edicións Fervenza, 2021)
