No ano 1998 viu a luz un
poemario moi importante para min. O seu título: Al hilo de la palabra.
Escrito en castelán, foi publicado pola prestixiosa editorial Hiperión na
colección Ajonjolí. O seu director, Jesús Munárriz, ficara sorprendido -segundo
as súas palabras- por estes poemas que el consideraba diferentes aos que figuraban
nesta interesante colección.
Antes de todo isto, estes poemas leunos Rafael
Alberti e mesmo lle recitei algún de viva voz. Gustáronlle -que honra!- e
animoume a seguir por este camiño, ademais de agasllarme un precioso debuxo
para incluílo no libro se se chegaba a publicar como así sucedeu. Foi a
primeira vez que o poeta gaditano me chamou “poeta”. Emocionante.
O debuxo de Alberti é o que está arriba, á esquerda
É Al
hilo de la palabra unha sentida homenaxe a aqueles poetas que me marcaron
dende que comezara a ler poesía. Nel atópanse autores como Lorca, Alberti,
Miguel Hernández, Blas de Otero, Antonio Machado, Juan Ramón Jiménez, León
Felipe e algúns máis. Entre eles, Celso Emilio Ferreiro, Álvaro Cunqueiro
e, como non!, Rosalía de Castro. Hai, ademais, dous poemas curiosos: un
dedicado á poesía e o outro, a Paco Ibáñez, pois con el comezou
todo.
Rosalía de Castro
Co gallo do Día de Rosalía,
o 24 de marzo, decidín traducir ao galego o poema dedicado á súa persoa e á súa
obra. Rosalía, sempre presente na miña vida e fonte inesgotable de sentimentos
vitais e poéticos.
E aquí está para que o coñezades. Coido
que é unha homenaxe moi sincera a Rosalía de Castro, a nosa poeta universal.
A
ROSALÍA
Soa
unha gaita ben lonxe
chamando
o vento que corre.
Soa
un disparo profundo
dunha
terra sen colores.
Perdeu
o verde esa terra.
Perdeu
os soños de amores.
Perdeu
a casa o labrego.
Ficaron
sen ás as flores.
Os
teus versos, Rosalía,
son
feridas e son dores,
son
desexos que denuncian
e
son defensa dos pobres.
Rosalía,
miña dona,
nunca
te esquecen os sons
daquelas
campás amigas
que
voan coma cancións.
Antonio
García Teijeiro