Acaban de concederlle o Premio Nobel de Literatura, “pola súa
inconfundible voz poética que con austera beleza fai universal a existencia
individual”, sinala o xurado da institución que outorga o galardón. Falo de Louise
Glück e alégrome. Descubrín a poeta estadounidense alá polo ano 2006. Pre-Textos
publicaba o seu poemario El iris salvaje, traducido polo escritor
Eduardo Chirinos. Folleeino na libraría e veu comigo para a casa.
Louise Glück
Axiña fiquei deslumbrado pola beleza dos
seus versos e pola creación dun universo particular que rabuña no lector ata
facelo cómplice da súa fatalidade. Era o primeiro poemario que se publicaba de
Louise Glück en España. Unha marabilla. Lembro que dous anos máis tarde me
rendín a outro libro, tamén publicado por Pre-Textos: Ararat.
Isto
dicía a nosa poeta no seu libro de ensaios sobre a poesía: “Os poemas non
perduran coma obxectos, senón coma presenzas. Cando les algo que paga a pena lembrarse,
ceibas ao mundo un espírito compañeiro. Eu leo poemas para escoitar esa voz.
Escribo para falar a aqueles a quen escoitei”. Síntome, abofé, moi identificado
con estas palabras. Pura realidade poética.
Para celebrar este merecidísimo galardón,
deixo aquí un poema, chamado Confesión, pertencente a Ararat, para que
vos animedes a penetrar no mundo poética de alguén que “ten soños coma calquer
pero que aprendeu a agachalos”.
Decir que nada temo
sería faltar a la verdad.
La enfermedad, la humillación,
me atemorizan.
Tengo sueños, como cualquiera.
Pero aprendí a ocultarlos
para protegerme
de la plenitud: la felicidad
atrae a las Furias.
Son hermanas, salvajes,
que no tienen sentimientos,
sólo envidia.
(Tradución do
inglés de Abraham Gracera)