Ao
lector non lle gusta demasiado a sociedade na que vive – e da
que el forma parte -, pero despois de ler Un
conto siciliano e outras historias, de Estro
Montaña, aínda lle gusta menos.
Tras gozar destes relatos
inquietantes que mostran un mundo sórdido, cheo de persoas mesquiñas cun enorme
poder, o lector permaneceu cos ollos
pousados no teito do seu cuarto ensimesmado.
Deixouse levar polas
canles do desacougo que os relatos contiñan e, non por sabido, rexeitou ese
negro mundo que a literatura valente nos presenta.
Si, porque este é un
relato de perdedores, de antiheroes. De mulleres que sofren a terrible
maquinaria da violencia nas súas múltiples caras. Porque a moitos destes
personaxes – homes e mulleres – lles custa moito respirar.Están fuxindo constantemente
de enormes lousas que os/as asedian día a día. Viven en completa indefensión e
son vítimas do destino.
O lector non pode menos que
aguantar a respiración perante eses exercicios despóticos de poder, de
represión, de saldar contas, de fuxir do medo, de recuperar a liberdade
individual coma seres humanos.
Estro Montaña mergúllase neses espazos
escuros da sociedade que están aí, todos o sabemos, para erguer cun nidio
compromiso ético a súa voz e deixar un ronsel de sentimentos que se fan reais e
íntimos pola axilidade e por unha voz literaria sen artificios, disposta a
facer literatura sen límites.
O lector, cando remata o
libro, faise consciente desa viaxe que o autor lle propuxo a través duns contos
que penetran ben fondo na súa pel e que non só non o deixan indiferente senón
que o removeron por dentro experimentando as sensacións máis punxentes.
De novo, pensa o lector, a literatura asume a vida como obxectivo fundamental.
Triste e feliz, a un tempo, o lector
pecha os ollos e afasta do seu lado certas fauces destrutivas dese animal
chamado mundo. Pero a súa felicidade só vén dada pola lectura da boa
literatura.
Polo demais… uffff!
