Os que nacemos en pleno
franquismo non o tivemos doado. Todo, todo era mentira. Cada palabra, cada
imaxe, cada discurso, cada lección estaban baseados no engano constante.
Agachábannos a dignidade de ser persoas,
mentían sobre a realidade que nos rodeaba, borraban a historia dun pobo,
manipulaban os acontecementos históricos ata o infinito.
Moitos de nós tivemos que aprender a vivir
doutra maneira. En silencio, con medo, baixo ameazas sutís de quen nos rodeaba.
“No te signifiques”, dicía o meu pai,
mentres loaba a figura do ditador.
Eu tiven que rachar cadeas, afastar demos,
manter contradicións, sentir en silencio, inventar apagados berros de impotencia, chorar escondido,
destruír falacias. E non me resultou fácil.
 |
| Paco Ibáñez |
Daquela, nun momento clave da miña vida,
apareceu Paco Ibáñez e con el, a
poesía. A ela agarreime con forza e ilusión. Algo estaba a prender en min e
sentino ben dentro. A poesía deulle sentido á miña vida. E tras lecturas
variadas, e cun gran proveito, sentín a chamada dos versos. Comecei a ver o
mundo doutro xeito. As palabras provocáronme un sentido da responsabilidade
especial e recuperei tanto soño roto.
No ano 1987, tras unha longa aprendizaxe,
iniciei a miña carreira poética. Un itinerario
tan necesario como honesto. Parolando
coa vixencia foi o meu primeiro título poético para adultos. Coplas, Nenos e Aloumiños, os primeiros pensando na rapazada. Nunca deixei de
escribir.
Hoxe
en día, son feliz. A poesía (e mais a música) deron cor e ilusión á miña
vida. Sentín que as sendas percorridas alimentaron o meu espírito.
Reunir case toda a miña poesía nun volume
foi un soño íntimo que tiven dende hai ben tempo. Hai uns meses fíxose
realidade. Belagua, coa incrible Edurne
Baines á fronte, publicou este vello anhelo. Coa colaboración de Alba Piñeiro, Susi Fernández e Juan Carlos Martín Ramos (antólogos),
ademais de Xulio Gª Rivas coas súas
pinturas, naceu Pasando as follas do tempo.
O título é ben claro: esas follas son as follas da miña vida. Cos meus
soños perdidos, coas feridas na pel, cos sentimentos afogados, co amor e o
desexo, coa esperanza dun mundo mellor, coas persoas que tallaron a miña
existencia, este poemario, que abrangue trinta anos de escrita, é o fiel
reflexo, tatuado no corazón, dunha vida chea de vida. É unha radiografía de sentimentos escritos na
néboa. É a afirmación dun ser humano que, a través da palabra poética, precisa
o aire para respirar agora que os anos van pasando e xa non hai retorno.
 |
| Antonio Gª Teijeiro (Foto de Ricardo Grobas) |
Amo a poesía honesta, directa, sen
artificios.
Amo a palabra poética que acariña, que
critica, que sinala, que emociona, que foxe da impostura.
Amo as persoas que non viven das
aparencias, que son auténticas, que saborean
o líquido da harmonía, que beben os ventos da amizade.
E así naceu este poemario, poemas que
percorren espazos creados para compartir.
Podedes entrar neles e convídovos a sentir
á miña beira.