Os que me seguen, dende hai ben tempo, saben da miña teima para acadar
que a literatura estea presente nas vidas dos pequenos e pequenas nas aulas,
nas bibliotecas e nos fogares.
E se falo de achegamentos, non podo deixar de facer fincapé na figura
indispensable das mediadoras e mediadores. A rapazada precisa deles e delas
para atopar o camiño do pracer, non sempre doado de sentir, que a lectura nos
dá. Sen eles/as todo será máis difícil e demasiadas persoas non gozarán do
gusto que producen as boas lecturas.
E non digo nada se de poesía falamos. Aí
todo resulta máis complicado e a necesidade da mediación faise imprescindible.
Por iso, recupero nesta sección de Papeis
recobrados un artigo escrito para A
Nosa Terra, hai xa un tempo, pero que non perdeu actualidade, porque queda
moito traballo que facer.
Que vos guste.
DEUME POR PENSAR
Antonio García Teijeiro
Tras ler o magnífico achegamento de Fran Alonso á vida e á obra de Novoneyra
(Ed.Xerais), Folerpas de Novoneyra. Biografía e antoloxía. deume por pensar de
novo nos mediadores, esas persoas imprescindibles para que a lectura teña
presenza nas aulas.
Recibo cartas
agarimosas de docentes e alumnos/as que desenvolven proxectos admirables na
escola. Anímanme.
Entón, lembro aqueles que aínda non deron o paso. E pensando neles encantaríame que cresen de verdade na importancia de que os cativos lean. Que coñezan os seus alumnos, que conten en voz alta, que inicien libros para que os pequechos sintan o comechón do narrado, busquen con ilusión o libro e rematen eles a súa lectura. Que a biblioteca sexa un lugar máxico e non unha habitación sen vida.
Pero é importante que os mediadores suban un chanzo máis. Que lean por pracer sen pensar nos alumnos. Que o fagan por necesidade persoal. E fágome preguntas que son desexos. E se o mediador destinase cada día un tempo para ler? E se se convertese nunha persoa que precisa dunha novela, dun poemario, dun libro de ensaio ou de teatro, dun diario interesante para respirar mellor? E se visitase con certa asiduidade algunha libraría e fixese dela un punto de encontro cos amigos entre tantos títulos que o convocan dun xeito irresistible dende os andeis? E se fose quen de abrir un oco literario entre o deporte, a televisión, internet, o cine e as conversas coa xente máis próxima? E se se decatase de que sen libros os seres humanos estamos un pouco orfos?
Podería seguir
pero prefiro calar a boca. Coido que son máis devezos que preguntas. Así que
fuxo de Dylan e espero que as respostas non estean soprando unicamente no
vento. Necesitámolas ben preto.