EDUARDO
ESTÉVEZ (Buenos Aires, 1969)
déitaste
e
pídesme que che lea alto
pero
logo quedas durmida
e
a min pónseme seca a voz
polo
eco
e
penso que ninguna historia
está
tan ben contada como a noite
 |
| Eduardo Estévez |
pérdome
a ollar
o
bosque que nos agasallou estevo
e
médranme escuros
sendeiros
polos que respiro
o
seu aire limpo e húmido e verde
a
casa que vimos no cine
conservaba
nos recantos
unha
pátina
da
memoria dos obxectos
a
nosa casa
contén
nos muros
o
instante
porque
as cousas pouco pasan
permanecen
en nós
escribo
un poema
que
fala de min
por
suxeitar o presente
para
evitar que fuxa ou
cando
menos
para
deixar constancia de que foi
o
futuro está oculto
é
un lugar de paso
como
o reflexo das árbores
na
auga do estanque
calquera
casa pode ser
outro
país
pero
a patria non é
unha
terra vivida
senón
calquera lugar imaxinado
polas
reviravoltas da memoria
dentro
cada
un ocupa o seu ritmo
unha
postal harmónica
o
libro de instrucións da calma
podería
ser parte dun relato de suspense
e
estariamos á espreita
de
calquera sinal do desastre
ou
unha escena costumista
en
que a repetición é só
unha
forma amable de covardía
pero
somos simplemente nós
na
serenidade de sabernos
a
salvo en cada verso
(Do libro nós-dentro, editado pola editorial
Galaxia.2018)