CLARA
LÓPEZ (Areas de Tui, 1968)
Sentar
a perder a guerra
O
meu avó Hermenexildo cando foi maior,
volveuse
soldado.
 |
| Clara López |
E
despois, coas súas guerras, foi ao ceo,
ou
a Madagascar,
non
me dixo onde,
e
mira que lle gustaba contarme as cousas
como
se fosen de chocolate,
cheas
de pausas e de anacos,
a
onzas, mesmo as guerras.
Nunha
das súas batallas perdeu un brazo,
e
despois co tempo, a memoria,
mais
as guerras sabíaas enteiras,
non
as perdía nunca,
e
contábachas unha vez,
e
outra vez,
e
outra,
coma
se fosen mentira.
Demo
Odio
que os días leven nome,
tamén
en inglés,
e
que os teña que saber,
e
en orde.
Agardo
unha guerra de días,
que
se rebelen,
se
confundan,
se
disparen,
se
disipen,
se
comparen,
e
se vexan,
como
son,
todos,
outra
vez,
exactamente,
iguais.
Para
sentar un sentimento
Sentímolo
mais,
para
sentar un sentimento,
hai
que buscar un día,
e
saber
 |
| Ilustración de Marcos Viso |
que
os sentimentos son voadores,
pequenos
paxaros ou insectos,
e
que o mellor momento para sentalos
é
cando se pousan.
Hai
que facelo con moito tento,
escorregando
os pincéis
coma
lapis,
coma
dedos,
intentando
pintalos
ou
escribilos.
Pintado
ou escrito,
un
sentimento é inofensivo,
coma
un pemento.
Pero
se te equivocas,
e
non o sentas,
e
o sentes,
vólvese
moi perigoso,
máis
cá selva ou ca unha bomba,
pois
estoura ou roxe,
directamente
ao corazón.
(Do libro Os días lebre, editado por Kalandraka
Editora, 2017)
