ANTÍA OTERO
(A Estrada, 1982)
Foi aquel cuarto de teito alto
con
papel na parede
ulindo
a décadas
o
lugar escollido
para
pousar os corpos
 |
| Antía Otero |
cama
de matrimonio
retrato
de comuñón
sobre
a mesiña
ao
carón da nai
en
negro e branco
O
formol acompaña
tamén
nos intres fugaces
da
noite
cando
as bocas inician
a
primeira conversa
e
interrompen
saltando
quenda ou palabra
Meu
avó
tiña
unha máquina de bombas
un
garda que poñía no campo de millo
entre
o verde e o camiño para asustar
o xabaril
de noite
podía sentir o ruído
dende a cama de encartar
aquel
pum
foi o máis preto que estiven da guerra
Na cela
o fume sempre persegue
a luz
e a larva
ao colo da abella
Hoxe durmirei
no teu lado do catre
Non quero
que che rouben
o sitio
mentres non estás
-Ver como te vas-
como perdes no medio
do escuro
do que aínda é noite
como se nunca estiveses
aquí
só corpo
camiñando granito
percorrendo a franxa na que taxis e enfermeiras
cambian de quenda
no intre onde remexer café será comezo dun día
tremendamentelongonasuatraxectoriadecama(a)cama
a importancia desa imaxe
 |
| Fragmento texto contracuberta de Fran P. Lorenzo |
-Ver como te vas-
co tacto fóra do abrigo
cunhas mans en círculo
que recorden
ou non
a hora antes
o flashback movendo o aire
nese aplauso interno de pianista manca
que non tocará
máis valses
nin minuetos
nin mazurcas
nesa república
onde o Rei xa non existe
mais míranos
entre reixas
ódianos
e mastúrbase