Había tempo que non saía
pasear pola Praza dos Poetas Imposibles. Desta volta decidín camiñar e fiquei
diante da estatua de Mohammed Bennis,
poeta nacido en Fez, 1948. Bennis é un profesor de literatura árabe
contemporánea na Universidade de Rabat e un poeta de enorme prestixio, ademais
dun referente crítico para os movementos intelectuais e culturais do seu país.
 |
| Mohammed Bennis |
Detívenme e púxenme a ler un dos seus
poemas do libro Vino:
En mi borrachera topé
con muchos rostros.
Supe que habían nacido
en una tierra cuyos límites
se pierden
en silencio.
Confundí esos rostros
con espectros
que llamaban a la puerta,
golpe súbito
que sobrecogía a la noche
y a la noche siguiente a esa
noche.
¡Eh,
tabernero!
Aquí estamos, en busca de
vino de Burdeos.
Un amigo sutilmente
parecido a nosotros
vendrá desde su madrugada
húmeda.
Cando rematei a lectura, pensei nese amigo
que viría (non sería eu, dende logo, pois non bebo viño) na madrugada e pensei
nos latexos dos instantes rebordados.
Levaba na man o poemario A
caída de Luís Valle. Sentei
nun banco da praza e comecei a ler:
¡OUH, AS MIÑAS PALABRAS!
Tiradas
de dados
consumidos
polas esquinas,
pisadas
traducións
de beizo leporino.
E, de novo, a pensar esta vez nas miñas
palabras convertidas en dados. En tiradas na procura da luz. Unha luz que levo
a procurar dende que unha noite a gadaña da morte escureceu a miña respiración
e encheu de eivas boa parte dunha vida
infantil.
E volvín ler a Luís:
COMO A BESTA FATIGADA,
apenas movo o silencio.
Falei ben alto para deixar fatigas e mover
os meus silencios obrigados. Case berrei. Estaba só na praza. E Luís Valle
seguía a dicir: SÓ A
PEDRA SABE / mirar sempre cara a arriba. / É o único símbolo / verdadeiramente
/ nostálxico.
E
novamente reparei nas estatuas da Praza
dos Poetas Imposibles.
Todo semellaba agora revolto. Collín unha
pedra, apreixeina forte e soñei cos meus desexos de neno que xa non eran
desexos. Era lume consumido.
 |
| Luís Valle |
Erguinme e albisquei o Xardín do Verso
Libre. Polo paseo que me conducía ata alí recoñecín ao poeta que estaba
“a devorar pan con silvas na toba sen fondo… Eu,
coma el, “enfiei
/ o alarido / para coser / o libro inimigo / ao peito”. E,
tamén, coma el, me decatei de que “son o que cava / dentro de min mesmo. /
Aínda así, / o universo / róubame / o lido”.
Fun achegándome a Luís Valle amodiño.
Unha néboa lixeira comezaba a afundir os
paxaros. Quixen falarlle, abrazalo. E
Luís, cargado de espesuras semánticas, comezou a decirme, cunha ollada
inquietante que o paxaro que se afunde na néboa “voa errático por un cuarto
pintado por un tolo. Relampa e prégase no abismo: sinistro terrón tras a caída”.
Nese intre entráronme dúbidas de
significados obtusos. E pregunteime para min se eu sería o paxaro ou o tolo que
pintou o cuarto.
Antes ver ou sentir con claridade algunha resposta,
o poeta achégase, dáme unha aperta e deixa na miña man este poema:
Que fermoso agasallo!
Sorprendido por tales palabras, sigo
andando desconcertado. Mais noto dentro a maxia das tibias, das letras e, mesmo, da respiración do poeta.
Daquela, deixo
atrás o Paseo do Verso Libre e diríxome á miña casa para descansar e gozar de
tanto poema que me deixa atrapado no misterio das verdades encontradas.
O POETA PASEANTE