A poesía para os nenos e
nenas ten que estar mollada en afecto. Pero entendamos que afecto non quere
dicir apoucamento, sensiblerías
ridículas e versificacións estúpidas.
Afecto quere dicir intelixencia nos
planteamentos: elementos que lles son próximos, rimas imaxinatixas,
musicalidade ben equilibrada, imaxes suxestivas, ritmo axeitado aos versos,
emprego de palabras escollidas con respecto ao discurso que queremos desenvolver…É dicir, a poesía infantil ten que ser
consistente nos seus contidos, nas súas formas. Deberá ter un certo espírito
lúdico que motive os nenos a cantar, a dicir en voz alta e a desfrutar co
emprego da palabra rica e viva.
De todo isto está impregnado o libro dun
poeta que levo seguindo, hai xa ben tempo, e que fai unha incursión gozosa na
poesía para a rapazada, Raúl Gómez Pato.
Encántame a aparición de poemarios infantís de persoas que levan escribindo
poesía “para adultos”. Alégrome que valoren os versos para os pequechos. E que
se decidan a escribir eles ou elas para un público que precisa mostras ben artelladas. Un paso cara á
normalización lectora e, especialmente, poética.
 |
| Raúl Gómez Pato |
Cousas de Papá, que así se chama este
libro-disco editado por Edicións Xerais,
contén 17 poemas escritos sabiamente por
Gómez Pato, dos que dez son postos en música por Héctor Lorenzo.
Poemas vivos, con rimas asoantes e
consoantes, con expresivas onomatopeas. Versos musicais centrados no día a día dun
papá algo especial, quizais un pouco tolo, pero que non quere tocar o neno ou a
nena “coas mans frías”, que diría Juan Farias. Versos que conforman un traballo
lúdico, delicado, divertido, ademais de tenro e intelixente.
Un papá que soña soños soñados nunha noite de vento ventado. Un papá que conta como se peiteaba unha serea nas augas do Miño, que escribe cartas desde
Dinamarca e conta que vai de cea ao pazo
dunha serea ou que un día marcha
voando (ata cando?). Un papá que coñece un
cano dunha fonte onde vive unha fada que ten luvas brancas. Un papá que –ris ras/ ris ras- ten unha serra que fai ruído cando cantan os paxariños no seu
niño…
Poesía para saborear, para escenificar,
para cantar. Non en van atopamos dez cancións magníficas para darle un novo
enfoque ao poema (o musical) e converter os versos nunha festa. Coa música de
Héctor Lorenzo e as voces e instrumentos del mesmo, de Paulo Silva, de Manolo
Carballo, de Sérgio Tannus
(músico excepcional), de Quim Farinha,
da grande Uxía, de Ana Domínguez Senlle, gozaremos e
participaremos dun traballo conxunto marabilloso, enriquecido, ademais, polas
suxestivas e significativas ilustracións de Blanca Barrio.
 |
| Unha ilustración do libro. Blanca Barrio |
Libros coma este farán, sen dúbida
ninguna, que adultos e pequechos/as se acheguen á poesía dun xeito festivo.
Grazas a Raúl Gómez Pato a
este mundo fantástico da poesía infantil. Un pracer. Unha honra.
Parabéns.
ANTONIO GARCÍA TEIJEIRO