EVA VEIGA
(Ombre-Pontedeume, A Coruña, 1961)
2
non saber nunca como foi
que
escuras
 |
| Eva Veiga |
relacións
traman
a
nosa lingua
inventamos
un xogo
co
propósito máis ou menos firme
de
comprender a súa infinda
complexidade
ou
se cadra é o propio xogo
o
que deseña as formas
que
somos ti e máis eu
a
imprevisión de cada instante
a
sorprendida apertura desa pálpebra
a
gran Necesidade
así
todo queda sempre por dicir
mentres
se di
lemos
simplemente
lemos
as
liñas da nos aman
no
empeño suicida
de
acertar
4
(infancia,
ese lugar)
Estás
aí.
Acaso
aínda,
para
sempre,
en
min?
Sol
irradiándose.
Por
que persistes
así,
luz
como
se a dor
non
te presenciara?
34
por riba das nosas cabezas
un
corazón libre avanza
entre
disparos
55
 |
| Presentación do poemario, gañador do XXXI Premio de Poesía Cidade de Ourense. |
NALGÚN
lugar agochado
dos
teus ósos
os
vales láianse dunha lingua
esquecida.
Un horizonte
de
aves lilas esváese
sen
contemplación. A terra parece
voltar
á súa antiga soidade
como
un animal repregado sobre si.
Da
súa propia dureza aliméntanse
eses
pasos que non se oen,
a
alancada que nos deixa
caendo
con todo o corpo cara atrás
e
a esperanza cega e cara adiante
como
sempre.
(Do
libro Silencio percutido, publicado
por Espiral
Maior, 2016. XXXI Premio de
Poesía Cidade de Ourense)