CARLOS PENELA
(Vigo, 1975)
ÚLTIMA
THULE
Os
lobos rondarán por tras desas portas.
Esta
noite xa non ten vixilia para máis versos.
Eis
a liña sórdida dos anos,
as
cousas perdidas
que
foron sempre adiadas,
o
ollar dos outros onde xa non tes agocho.
Eis iso, eis o deserto.
PARADISO
Non
treme xa esa luz da infancia
como
estrela viva ao fondo dos cuartos,
nin
se sente a rosa humilde de nós
no
frío do mundo, na cidade escura.
De
cada obxecto medrará o seu tempo
e
o teu corpo camiñará por outros mapas.
Non
hai naves que partan con máis soños
nin
libros calmos para o teu ollar con sede;
non
hai pegada fonda nin voces para levarte,
nin
a música certa que desfeche os medos.
Era
real a estación lóbrega da vida,
fóra
dicían o teu nome sen anxo, sen coroa.
Non
houbo despedida,
non
se redixiu ningún diario.
Esta
é a materia dos teus días:
desde
a palabra mesma
onde
rematou o paradiso.
CONTRAMAR
Hai
motivos abondo que explican o silencio dos días:
unha
ollada posta en lugares de xeada onde falarmos de raíces
e
de norte. Mans gastas, pasos que os fillos xa non deron.
Mar
daquela ardendo, contramar de hoxe entre eles,
entre
nós, espello do pranto por onde pasaron xeracións
deixando
un tremor ou unha sombra.
Agárdase
por voces que devalan e se estragan;
por
un encontró adiado, agárdase,
nas
beiras de palabras xa perdidas,
no
fío quebrándose nas mañás imposibles do mundo.
Música
derrotada desta vida batendo sempre,
unha
onda prolongada e certa,
soño
de cicatrices frías; mar, contramar,
idioma
que teceu e desteceu esta pertenza,
tempo
dos exilios, incerteza do amor como a magnolia nova.
Cal era a orixe do sal vello que
doe neste regreso…?
(Do
libro Arte de Fuga, editado pola Deputación
Provincial da Coruña. 2014. Premio Poesía Miguel González Garcés)