ISMAEL
RAMOS (A Picota, Mazaricos, 1994)
Chego
no barco. Parece que rompésemos o coiro da auga.
Unha
ferida de escamas que se pecha tras de nós. Así é o
monstro.
Á
esquerda as ruínas brancas do templo.
 |
| Ismael Ramos |
Disme
que esta é unha cidade con moitos deuses. Que o
vento
asubía nas gaiolas dos pescadores.
Eu
non oio nada pero é como se enterrasen un rei todos
os
días.
A
derrota.
Pola
noite a area da Praia é terra fría e fértil como boca de
animal
morto.
Preparada
para recibir un corpo calquera.
Calquera
barco. Calquera bandeira.
Fuxe
do paxaro, do sangue, da víscera.
Queda
coa mesa. Senta. Pois só ela sobrevivirá aos seres
que
a observan.
Negar
o azul é máis que nomealo. Non falarei do mar:
xa
non se pode. Pero entón de que? O amor sucede nun
coche
e case nin vemos o mar pola néboa pero está aí.
Case
non hai pobo pero está aí. O amor é un corpo. O mar
é
un corpo cheo de corpos que non poden falar. O amor
é
un pobo que non pode falar.
Negar
o azul é falar da auga e da carne. Negar o azul
é
a rocha, o debuxo das mans sobre a ferida. Quero para
ti
un lugar que ula así, coma este coche. Esta calor da
calefacción.
Algo que nos acariñe. Negar o azul é o cariño
co
que se abre a ferida.
Non
imos ter medo da dor. O mar é o mar. O amor é o
mar.
Unha viaxe en coche. Elíxote a ti para que me leves
ao
cabo do home o día que saiba que vou morrer. Ti oirás
a
verdade.
Entón
non falarei do mar.Será outra cosa. O azul será xa
outra
cousa.
(Do libro Os
fillos da fame, editado por Edicións
Xerais.2016. “Premio de Poesía Johán Carballeira”, 2015)
